Адзинота

адзінота.
сам - насам з музыкай яна была памяркоўная і нават жаданая. у цені было халаднавата, сонца дзе - нідзе пранікала прамянямі скрозь зялёныя галіны, і было так добра - добра, што, здавалася, можна так усё жыццё сядзець - і ні кропелькі не надакучыць.
хвіліны ішлі, адна песня змяняла другую, а я ўсё чакала. якія ідуць міма людзі ў большасці сваёй не звярталі на мяне ўвагу - напэўна, цяпло так ўсіх размарыла, што ім хацелася хутчэй дабрацца дадому і адпачыць. мне трэба было ісці дадому - заставалася яшчэ не выкананыя ўрокі, але сыходзіць не хацелася, і я сядзела на месцы. у сэрцы цяплілася маленькая надзея, што, быць можа, я дачакаюся. раптам музыка перастала граць, і на тэлефон прыйшло паведамленне: "дзе ты?"
мяне ахапіла радаснае хваляванне, і, з цяжкасцю трапляючы на клавішы, я набрала: "сяджу пад дрэвам".
"здаецца, я цябе бачу", - прыйшло новае паведамленне. сустрэча была нечаканай: ён проста сеў побач і доўга маўчаў, а я з-за навушнікаў у вушах не адразу яго заўважыла.
зірнуўшы на яго, я раптам зразумела, што дарма баялася і хвалявалася. усе страхі кудысьці сышлі, засталіся толькі радасць і нейкi вар'яцка добры настрой.
мы сядзелі пад дрэвам і проста балбаталі, не звяртаючы ўвагі на людзей. напэўна, прайшло даволі шмат часу, таму што нашу гутарку перапыніў званок майго тэлефона. гэта была мама. з неахвотай я ўстала і адышла ад утульнага мястэчка, каб адказаць на званок. ужо пара было дамоў, але мне так не хацелася, што я проста стаяла, замёршы на адным месцы.
- гэй, усё ў парадку? - раптам запыталіся ў мяне з-за спіны, і я,
здрыгануўшыся, павярнулася.
- так, - адказала я, усмiхаючыся ў яго твар. ен сапраўды был прыгожым, але не зусім знешне: ад яго веяла ўнутранай прыгажосцю.
- табе трэба некуды ісці? - спытаў ён, і я заўважыла ў яго поглядзе сум.
- так, пара дадому. праводзіш мяне?
- з задавальненнем, - пачула я адказ, і мы павольна пайшлі да майго дома. ўвесь час маўчалі. не таму, што не было пра што гаварыць: мы проста атрымлівалі асалоду ад шума ветру ў галінах дрэў, блакітнага неба і яркага сонца. было добра.
у майго пад'езда мы спыніліся.
- ну вось мы і прыйшлі, - сказала я, калупаючы наском красоўкі асфальт. ён маўчаў.
- што ж, я пайду, - пачала была я, але мяне спынілі.
- дзякуй табе за вечар, - сказаў ён з шырокай усмешкай на вуснах. - мне спадабалася. спадзяюся, паўторым.
пасля гэтага ён раптам абняў мяне і, хутка разгарнуўшыся, сышоў.
- і табе дзякуй, - адказала я ўжо пустаце, заходзячы ў пад'езд і паднімаючыся па лесвіцы. адзінота. і нават на гэты раз яна была толькі дарэчы.