Ruska Ch 15. Палi гвалту

Мы подбегам перасеклі двор і далі нырца пад арку між дамамі, за якой цямнеў неасветлены сквер. Пад дрэвамі стаяў сіні, ці то чорны "корч" з патушанымі фарамі, пярэднія дзверы былі прыадчыненыя, за стырном хтосьці сядзеў. Мы з Сташакам уладкаваліся на заднім сядзенні. Сумку з кнігамі я паклала сабе на калені. Белы размясціўся наперадзе поруч з кіроўцам.
– Рабяты, вашу пальбу чуў увесь раён, – сказаў кіроўца. – У нас паўгадзіны, пакуль не перакрылі выезды.
Ён гаварыў шпарка, але з нетутэйшым акцэнтам. "Пэўна, з памежжа – поўдзень, захад?" – гадала я. Кіроўца пстрыкнуў выключальнікам на прыборнай панэлі. У салоне запалілася святло. Цяпер я магла яго разгледзець – дзядзька гадоў сарака, чарнявы і каранасты. Ён быў апрануты, як большасць гараджан, па традыцыйнай "імперскай" модзе, хіба што колеры былі больш прыглушаныя, не такія вырвівочныя, як у кананічным строі: чорныя ў палоску штаны і камізэлька, вулічны шэры пінжак, сіняя кашуля і картуз, зухавата ссунуты на вуха.
– Я ж вас не пазнаёміў, – спахапіўся Сташак. – Віта, гэта Змітро Гарабец. Павязе нас на поўдзень.
– Маё шанаванне, – кіроўца жартаўліва ўзяў пад казырок картуза.
– Змітро, гэта Віта Коваль. Мая... – Сташак запнуўся.
– Ды баба твая. Зразумеў я, зразумеў.
Гарабец, пасміхаючыся, павярнуў ключ запальвання. Завурчаў рухавік. Машына выкацілася на Кальварыйскую, мінула плошчу Пушкіна і паімчала па вуліцы Прытыцкага, цьмяна асветленай ліхтарамі, якія гарэлі праз адзін – эканомія.
– Сташак, яшчэ пяць кніг, – сказала я занепакоена.
Ён падняў з падлогі брызентавы заплечнік, патрос.
– Тут. Усё на месцы.
Я кіўнула:
– Добра.
Мы праскочылі Каменнагорскую на ўскраіне і пакруціўшыся па развязцы, выехалі на трасу. Блок-пастоў на кальцавой я не заўважыла, мабыць, сілавікі яшчэ не прачухалі, што адбылося. Гарабец нездарма казаў, што ў нас паўгадзіны форы.
Машына імчала на поўдзень. Шаша была пустынная – ні фур, ні легкавікоў. Паабапал да самага далягляду цягнуліся рапсавыя палі.
– А вы ведаеце, што з рапсу робяць выбухоўку? – спытаў Гарабец.
Яму ніхто не адказаў. Мы з Сташакам перакладвалі кнігі ў заплечнікі. Панясём іх цераз мяжу, як сапраўдныя кантрабандысты.
– Белы, мы так не дамаўляліся, – сказаў Гарабец, не адрываючы вачэй ад дарогі. – Я ў курсе пра твае звадкі з маёрам, але – чорт! – ты разумееш, што гэта падстава? Калі губернатар дазнаецца, што хтосьці з нашых вальнуў гэбіста...
– Я сам гэбіст, – нягучна адказаў той. – Ехай давай.
Гарабец ударыў па газах, машына вільнула, я схапілася за сядзенне, каб не зваліцца.
– Белы, ты што сказаў? – Гарабец засяроджана круціў стырно, выроўніваючы машыну, якая траха не паляцела ў кювет. – Ты што такое зараз сказаў? Я не пра "ехаць", а раней. Гэта жарт такі, ці што?
Белы маўчаў. Ён сядзеў, скрыжаваўшы рукі, і неадрыўна глядзеў на дарогу. Я бачыла смутнае адлюстраванне яго аблічча ў ветравым шкле. Ён усміхаўся.
– Куды мы едзем, на мяжу? – спытала я, каб перарваць цішыню, якая рабілася нейкай напружанай.
Гарабец пахітаў галавой.
– На мяжу зараз нельга, там войскі па перыметры. Вашы выпусцілі ракеты, ведаеш? Сёння апоўдні, восем штук. Па вяшчальніку пра гэта, канешне, не паведамілі. Ракеты амаль усе пазбівалі, адна такі даляцела, разнесла склад боепрыпасаў пад Беластокам. Кажуць, бабахала доўга, знатны атрымаўся феерверк.
– Вар'яты, – я ўздыхнула. – І што цяпер будзе?
– А нічога не будзе, – упэўнена сказаў Гарабец. – Альянс не адкажа, яны ж не самагубцы. А Еўраўрад выкажа глыбокую занепакоенасць, а потым зробіць, як Дзядуля хоча.
"Дзядулем" негалосна называлі правіцеля Імперыі, а сам ён з нейкай прычыны пазбягаў зваць сябе Імператарам, абраўшы больш нейтральнае Самадзержац.
– І чаго ён хоча? – спытала я.
Гарабец паглядзеў на мяне ў люстэрка задняга віду.
– У цябе што, Інтэрнэту няма? Дык вазьмі ў мяне флэшку, скінь сабе дэшыфратар і чытай навіны без цэнзуры. А лепш я сам раскажу. Дзядуля ваш надумаў падняць расцэнкі на вуглевадароды, заходнікі заўпарціліся, ну, і панеслася. Дзядуля разбушаваўся, стаў тупаць нагамі, грукаць вуткай аб падлогу, гразіць ядзерным трыбуналам. Любіць ён гэту справу. Хутка ўсё скончыцца, вось пабачыш. Заходнікі саступяць. Яны заўсёды саступаюць, абы ціха было.
– А калі не саступяць? – спытаў Сташак, які дагэтуль памоўчваў.
Гарабец паціснуў плячыма.
– Дадому паеду, у Падляшша. Буду з сям'ёй, пакуль не скончыцца вайна. Стасік, не нагнятай! Пустое ўсё.
Далей мы ехалі моўчкі. Мяне загайдала, раз-пораз я правальвалася ў сон, нібы ў прорву – глухі, цяжкі, без вобразаў. За вокнамі плылі палі і пагоркі ў туманным свячэнні зорак, часам дарога зануралася ў лес, і тады з усіх бакоў насоўвалася апраметная цемра, машына скідвала хуткасць і паўзла асцярожна, фарамі намацваючы шлях. Апошні раз я заснула даволі надоўга і абудзілася ад яркага святла. Прыхінуўшыся да шыбы, я ўгледзела наперадзе агні пражэктараў. Па трасе рухалася калона ваеннай тэхнікі: наперадзе лёгкія бэтээры, за імі грузавікі з радарамі, далей тупамордыя цягачы, ашчаціненыя ракетамі, потым грувасткія браніраваныя пачвары на гусенічным ходзе, чыё прызначэнне было мне невядомае. Над калонай матляліся сцягі Імперыі, падсвечаныя пражэктарамі.
Гарабец тыцнуў пальцам у ветравое шкло.
– Во, відалі? На вайну ідуць. Героі.
Ён крутануў стырно, і мы з'ехалі на грунтавую дарогу. Машына заскакала на калдобінах – гэта вам не па шашы ехаць. Мінуўшы поле рапсу, мы перавалілі цераз стромкі пагорак і апынуліся ў балоцістай нізіне, парослай вербалозамі. Далёка на даляглядзе цямнеў лясны гушчар. Гарабец заглушыў рухавік.
– Усё, рабяты, далей самі, – сказаў ён.
Мы выбраліся з машыны і сталі надзяваць заплечнікі. Яны былі адмысловай канструкцыі, з безліччу рамянёў і раменьчыкаў, у якіх я зараз жа заблыталася.
– Дай дапамагу, – сказаў Гарабец.
Ступіўшы да мяне, ён спрактыкаваным рухам падшмаргнуў шлейкі і зацягнуў папружкі, каб ямчэй прыладзіць ношку на спіне.
– Дзякуй, Змітро, – сказала я
Кнігі са спецсховішча ўмясціліся ў трох заплечніках. Адзін з іх узяў Белы.
– Куды зараз? – спытала я.
– На сядзібу, – адказаў Белы. – Перачакаць трэба.
– Сядзіба? – я пытальна зірнула на Сташака.
Ён усміхнуўся:
– Убачыш.
– Ну, рабяты, бывайце, – сказаў Гарабец. – Гілярыі ад мяне прывітанейка, няхай жыве і квітнее вякі вечныя, амэн.
– Перадам, – паабяцаў Сташак. – Змітро, дзякуй табе за ўсё! Жыццём табе абавязаныя.
Яны абмяняліся поціскам рук. Гарабец узняў галаву і паглядзеў на неба, поўнае зорак.
– Зірніце, як Мядзведзіца ззяе, – сказаў ён, усміхаючыся. – Апякунка кантрабандыстаў. Добры знак!


Рецензии
I'm falling back into
Fields of rape (Falling back)
I'm falling back into
Fields of rape (Falling back)
We're falling back into
Fields of rape, my love...my love.

Нероли Ултарика   18.12.2022 20:48     Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.