Глыбокае неба
Я ляжала ў садзе пад яблынямі на спіне і глядзела ўгару на неба і аблокі, якія плылі па ім.
"У сусвеце няма ні верху ні нізу…." - павольна цяклі думкі. "Вось, я ляжу на зямлі і гляджу на неба. А калі падумаць, што я ляжу ўверсе, і гляджу ўніз, на неба…"
…Я ляжу, прыляпіўшыся да зямной паверхні сілай прыцягнення, і гляджу ўніз, на неба…
Неба сіняе і глыбокае, як акіян, і па ім, як крыгі па вадзе, плывуць аблокі.
А неба так далёка-далёка ўнізе, што закруцілася галава і стала страшна: а раптам адарвуся ад зямлі, упаду туды і патану ў небе…
Глыбокае неба
© Copyright: Варужка Яешня-Тутошня, 2014
Свидетельство о публикации №214061000636
Свидетельство о публикации №214061000636
Рецензии