На кватэры у алкаголика на беларускай мове

На кватэры ў алкаголіка

 Пасля таго, як кватэрная гаспадыня выкінула пад ванну Жаніну спадніцу, якую Жана замачыла ў ванне, мы ўсё, утрох, сталі з салідарнасці шукаць новую кватэру.

 Сцервела Баўтагузаўна Лазоўская, разведзеная, з сынам дзевяцікласнікам, здавала нам пакой на траіх. Уваход на кухню і ў гасціную нам быў катэгарычна забаронены. Мы павінны былі сядзець у сваім пакоі, як мышы. Можна было толькі зайсці ў туалет і ў ванную.
 Нас гэта ўладкоўвала, паколькі сілкаваліся мы ў сталовай. А ўвечар займаліся і чыталі кнігі ў сваім пакоі.

 На Новы Год мы з Галяй паехалі да бацькоў. Жана дадому не паехала, засталася сустракаць Новы Год у Менску.
 Потым Жана распавядала, што Сцервела кудысьці зваліла, а яе сынок запрасіў Жану глядзець тэлевізар.
 Ім было весела. Яны глядзелі "Блакітны Агеньчык" і палілі прама ў гасцінай.
 Вярнуўшыся, Стервела, напэўна, учула рэшткі дыму, пасля чаго неўзлюбіла Жану. І ў выніку спадніца апынулася пад ваннай.
 
 Абралі мы першы-лепшы найблізкі дом і пайшлі па ўсім кватэрам запар. Пасля чарговай адмовы ад гаспадыні "Няма, не бяром", мы збіраліся павярнуцца і ісці далей, але тут у пярэдні пакой выплыў яе муж, сталы і самавіты.
 - А мы можам пасяліць іх у кватэры майго брата, - сказаў ён ёй.
 - Я адвязу вас туды разам з вашымі рэчамі на сваёй машыне, - гэта ён ужо звярнуўся да нас.

 Вось пашанцавала, дык пашанцавала: і кватэру знайшлі і пераезд камфортны.

 Па дарозе на новую кватэру наш новы гаспадар нам растлумачыў, што яго брат знаходзіцца на лячэнні ад алкагалізму, і яго аднапакаёвая кватэра цяпер вольная. Ён будзе сам прыязджаць у першы дзень кожнага месяца за грашыма.

 Кватэра сапраўды апынулася цалкам вольнай: мэблі амаль не было. На кухні, акрамя газавай пліты і рукамыйніцы, стаяў стандартны кухонны стол. У пакоі - паўтарачны ложак з голым матрацам і тэлевізар на невялікім століку.

 Аддраіўшы сцены і падлогу, мы сталі жыць вольна і радасна.
 Неўзаметку праляцела паўгода. Наступіла лета і з ім летняя сесія.
 Апошні візіт нашага гаспадара ў траўні нас агаломшыў: вяртаецца яго брат з лякарні, і грошы за апошні месяц мы павінны будзем аддаць яму.

 Ну, і справы. Толькі гэтага нам бракавала, гаспадара з лякарні.
 Гаспадар з'явіўся ў той дзень, калі Жана з Галяй, здаўшы апошні іспыт, раз'язджаліся па хатах. Пазнаёміўшыся з намі, ён сказаў, што прыйдзе ўвечар, і сышоў.
 Я вельмі знервавалася: у мяне толькі заўтра быў апошні іспыт, а знаходзіцца сам-насам з незнаёмым чалавекам я не жадала.
 - А ты яго не пушчай у кватэру, - параілі мне сяброўкі.

 Я так і зрабіла. Але дадаткова папрасіла сваю сяброўку Машу пераначаваць са мной. Маша пагадзілася.
 Для надзейнасці мы ўставілі ключ у замочную свідравіну.
 І вось, сядзім мы з Машай увечар на кухні. Раздаўся грук у дзверы (званка не было). Я падышла і спытала:
 - Хто там?
 - Гэта я, гаспадар.
 - Я не ўпушчу вас, таму што баюся, - сказала я.
 - Чаго баяцца? - спытаў ён
 Але я больш нічога не казала і сышла на кухню.
 Гаспадар некаторы час пастукаў у кватэру, а потым сышоў і больш не турбаваў нас да раніцы.

 Раніцай мы яго ўпусцілі. І перш за ўсё ён тут жа пачаў змяняць замок ва ўваходных дзвярах.
 Мяне мучыла сумленне. Паколькі я яшчэ не плаціла гаспадару, а грошай у мяне амаль не было. Напачатку месяца, вядома, былі. І калі б у мяне іх тады ўзялі, усё было б у парадку. А прайшоў месяц, грошы неяк неўзаметку растраціліся. Засталося толькі на квіток, дахаты ў Наваполацк даехаць. І я вырашыла, хай у якасці аплаты застаецца мая пасцеля і паліто. Гаспадару я гэта не казала, жадала вышмыгнуць неўзаметку з кватэры.

 Але, вось, Маша… Калі я ўжо адкрыла ўваходныя дзверы, Маша мяне гучна спытала:
 - Што ж ты з гаспадаром не развітаешся?
 Я раззлавалася на Машу. У пярэдні пакой выйшаў гаспадар, на ходу выціраючы рукі, развітвацца.
 Мне было сорамна, і я невыразна прамармытала:
 - Я яшчэ вярнуся…
 Хоць вяртацца не збіралася.
 Доўга пасля гэтага я спрабавала супакоіць сваё сумленне, што пасцеля і паліто каштуюць значна больш пятнаццаці рублёў, якія я засталася павінна. Але сумленне не супакойвалася: бо рэчы не заўсёды могуць замяніць жывыя грошы.

 …А дома тата мяне пытаў:
 - І дзе ты прымудрылася страціць паліто і пасцелю?
 - Не памятаю, - адказвала я.
 А тата весела смяяўся.