Люцики-кветачки

Люцікі кветачкі

…Прачнуўшыся пасля цяжкага пахмелля, мэр горада Тамска ляжаў на шырачэнным сваім двухспальным ложку, і думкі у яго галаве варушыліся млява і гультаявата. Уставаць яшчэ не хацелася, нават разляпляць павекі не хацелася, таму што за імі яшчэ быў у разгары ўчорашні пікнік поруч рэчкі на ўзлеску. Вогнішча, велічэзна-яркае, які рвецца ў неба, вакханкі, што скачуць вакол вогнішча голыя, адна прыгажэй другой, у вянках з маліны і яшчэ нейкай траўкі, павойнай, з белымі кветачкамі. І сярод іх - ён, такі ж, падскоквае.
І мэр зажмурыўся яшчэ мацней, каб падоўжыць задавальненне.
 
Але ўставаць трэба. І мэр, разляпіўшы павекі, пакрывіўся налева, дзе чакаў убачыць гарой ляжалую сваю дражайшую палову.
Але гары не было. (Магамед, напэўна, паклікаў). Засталася толькі ўвагнутасць на пасцелі.

Тады мэр паднёс да вачэй гадзіннік і ўбачыў там 13:13.

…Пакуль ён павольна і гультаявата піў на кухні каву, чорную, растваральную, без цукру, успомнілася, што заўтра прыедзе да іх рэвізор. Гэта яму прыяцель са сталіцы па-сяброўску паведаміў. І яшчэ ўспомнілася, што ў бюджэце ўтварылася велічэзная дзюра. А ўсё - пікнікі. Але як жа без іх паважанаму мэру? Чым ён горш іншых мэраў?

План у напалеонаўскай галаве паспеў хутка.
І раніцай, на наступны дзень, грошы ў яго ўжо былі, нават больш, чым трэба для прыкрыцця дзюры. Лішку хопіць пікніка на тры.

…А днём увесь горад быў ашаломлены весткай: хтосьці ўначы на гарадскім пляцы зразаў усе цюльпаны і ружы…

"…Трэба будзе рэвізора на пікнік звазіць… Хай паскача… Тады і на кветачкі вока прыкрые…"