Кацинае сямейства

Кацінае сямейства

  ***
  Пра тэорыю Дарвіна я пачула яшчэ ў дашкольныя гады і адразу ў яе паверыла.
  У той час я была знаёмая з адной коткай дымчатага колеру. Котка была дзікая, да сябе блізка не падпускала. Калі я спрабавала да яе падысці, яна шыпела і ўцякала.  Паступова яна звыклася са мной, вуркатала ў мяне на каленях, калі я яе гладзіла. Я з ёй увесь час размаўляла, прычым словы прамаўляла павольна і выразна, каб яна запомніла. Котка слухала вельмі ўважліва, і як быццам усё разумела. Але сказаць нічога не магла. Я з нецярпеннем чакала, калі яна загаворыць,  мне здавалася, што гэта павінна здарыцца з дня на дзень. Але так і не дачакалася.
  ***
  Узгадваецца яшчэ адна дзікая котка маёй бабулі, зусім з брыдкай, брудна-сера-бурай афарбоўкай разам з вытанчанай кацінай зграбнасцю. Як хораша хадзіла яна па даху, як вытанчана скакала, а за ёй радасна тупаючы і нязграбна куляючыся, спяшаліся кацяняты. Сябе пагладзіць яна так ні разу мне і не дала. Сядзе, бывала, побач са сталом і моўчкі глядзіць, чакае. Дасі ёй што-небудзь смачненькае, яна тут жа будзе спакойна ёсці. Але варта паспрабаваць яе пагладзіць, яна адсунецца на недасягальную адлегласць і паглядзіць са здзіўленнем: маўляў, што табе трэба? Потым яна неяк сышла і назад не вярнулася. Пасля яе засталіся дзве ручныя коткі: Кіця і Мурка. Кіця была ўся ў маці, расфарбоўка тая ж, такая ж энергічная і няўрымслівая. А Мурка, напэўна, падобная на тату, была гультаяватая, нікуды з хаты не сыходзіла. Ела, спала і шпацыравала па двары. А таксама ў гэтай кампаніі было два Киціных кацяняці, маленькіх і жыццярадасных, яны ўвесь час адзін з адным гулялі.
  Неяк раз Кіця сышла па сваіх каціных справах. І атрымалася так, што, ці то бабуля вырашыла пакарміць іх раней, ці то Кіця трохі спазнілася на абед, але да яе вяртання ўся рыба была з'едзена. Калі Кіця ўвайшла ў двор, Мурка гультаявата лашчылася на сонцы пасля сытнага абеду, а кацяняты гарэзавалі на траўцы. Спачатку Кіця паглядзела на бабулю, потым падышла да Муркі і панюхала яе мыску. Пачуўшы пах рыбы, яна тут жа панадавала ёй аплявух: навошта ўсё зжэрла, а мне не пакінула? У Муркі сапсаваўся настрой, але здачы яна даць не магла, баялася. Тады яна ўстала, такая нервовая і злосная, падышла да кацянят і адлупцавала іх. У кацянят нервы былі яшчэ дужыя, яны толькі страсянуліся і працягнулі сваю гульню.
  Вось і выходзіць, што адзін з адным яны ўмеюць размаўляць, і выдатна адзін аднаго разумеюць.