Летния снегапады

Летнія снегапады

 Сяджу на падваконніку, гляджу ў вакно. А там - снегапад. Лета ў разгары - і раптам снег пайшоў. Буйныя шматкі павольна кружачыся, апускаюцца на зямлю, пакрываючы яе ўсё большым пластом.

 Ну, нічога, заўтра сонейка прыгрэе, і ўвесь гэты снег распусціць. Але ўсё адно - тужліва сярод лета бачыць зямлю ў снезе.

 А шматкі снега становяцца ўсё буйней і буйней. І вось ужо валяцца на зямлю велічэзныя кудлатыя шары, прыдатныя для снегавікоў. А, можа, гэта град кудлаты такі?

 - Гэта град? - пытаюся.
 - Не, гэта гіганцкія шматкі снега. - адказвае хтосьці ў мяне за спіной. Хто - не бачу і не ведаю.

 І тут мне невыносна захацелася пазнаць, а што там, за рагом, і я пацягнулася туды ўсёй душой, і вось я ўжо не сяджу на падваконніку, а лячу над ходнікам. А па ходніку ідуць людзі, спяшаюцца заклапочана гледзячы ў зямлю.

 А мне страшна, а раптам хто-небудзь з іх паглядзіць угару і схопіць мяне за нагу.
 І я паднімаюся ўсё вышэй і вышэй, каб ніхто не мог мяне дастаць.

 Вось я ўжо на ўзроўні 17 паверху. Але ўсё адно, любы з ідучых унізе, калі ў яго паўстане такое жаданне, можа папросту схапіць мяне за нагу.

 Але на маё шчасце, усё ідуць хутка і ўсё заклапочана глядзяць у зямлю.

 А я паднімаюся ўсё вышэй і вышэй і ўсё без толку…