Вяртанне

Вяртанне

 Ігнат Таматеня прачнуўся як ад штуршка. У яго за спіной, справа пад столлю, вісеў Жах, з крывой драпежнай дзюбай і шырока расхінутымі перапончатымі крыламі. "Я яго не бачу, - ленавата падумаў Ігнат. – Стала быць, ён для мяне не існуе. Так што, хай вісіць сабе, колькі пажадае…". Апошняя думка прагучала з некаторай доляй злараднасці, не гледзячы на жах, які, здавалася, скаваў яго так, што не было магчымасці паварушыцца.
 Такога Жах стрываць ніяк не мог. Ён павольна апусціўся і сеў Ігнату на плечы, і самкнуў яму горла сваімі ледзянымі кіпцюрамі. "Калі я нічога не зраблю, ён мяне проста задушыць…" – ленаватыя думкі ледзь варушыліся ў галаве. І раптам нечакана: "Я сонца… Велізарны распалены шар… Я павольна-павольна распаляюся, і ўсякі жах бясследна растворыцца…". Ігнат адчуў, што сапраўды стаў павольна распаляцца, і прачнуўся канчаткова. Ніякага Жаху не было. Звінеў будзільнік. . Гадзіннік паказваў чатыры раніцы. Ігнат хутка падняўся і стаў збірацца на сваю штодзённую дзесяцікіламятровую прабежку.
 Запланаваны маршрут праходзіў па калгасных палях, якія знаходзіліся за кальцавой лініяй. Шлях яго мудрагеліста віўся, пераходзячы ад адной пратаптанай сцяжынкі да іншай.
 Сонца яшчэ не ўстала, толькі край гарызонту быў афарбаваны світанкам. Свежая ранішняя цішыня як тонкімі ніткамі была працята нягучным птушыным ціўканнем.
 Раптоўны шум прыцягнуў яго ўвагу. Трава варушылася па незразумелай прычыне, і з усіх бакоў чуўся ціхі шэпт:
 - … Шлях… Хутчэй-хутчэй, пакуль не зачыніўся… Гэта Творны…
 Сцяжынка крута павярнула... У вочы ўдарыла яркае святло. Ад нечаканасці Ігнат спатыкнуўся, але не зваліўся. Невядомая сіла падхапіла яго, закруціла і кудысьці панесла. Ігнат знепрытомнеў.
 Ачуўся ён у незнаёмым месцы, на вяршыні здзірванелага ўзгорка. Сонца, якое ледзьве паднялося над гарызонтам, зацягнула неба тонкім залатым налётам. 
 Непадалёк стаяла група людзей. Яны пра штосьці ціха размаўлялі. У аднаго з іх на плячы сядзела дзіўная птушка, велічынёй з голуба. Крылы ў яе былі перапончатыя, пакрытыя кароткім жорсткім шчаціннем рудога колеру. Яна спала, засунуўшы галаву пад крыло. Заўважыўшы, што Ігнат ачуўся, незнаёмец падышоў бліжэй і сказаў:
 - Прабач, сябра, што так выйшла… Адправіць назад мы цябе не можам па тэхнічных непаладках. Але ты можаш вярнуцца сам: бачыш таго чалавека? - ён паказаў у бок. - Гэта твой зямляк. Ідзі за ім - і вернешся дахаты. Толькі хутчэй. Засталіся лічаныя хвіліны. А наступнай аказіі яшчэ невядома колькі чакаць.
 З узгорка, на якім яны знаходзіліся, павольна спускаўся нехта сярэдняга росту, у кашулі у клетку і шэрых штанах. На фоне яркай пагорыстай даліны ён выглядаў некалькі прывідным, нібы намаляваным пасярод мігатлівага дзіўным святлом круга.
 Ігнат прыпадняўся і ўстаў. Ногі не слухаліся, у вушах зазвінела, і цёмная заслона цямрэчы стала напаўзаць з усіх бакоў, звужаючы круг зроку ў невялікую светлую пляму пасярод шумлівай цемры.
 - Ды хутчэй жа, - з нецярпеннем паўтарыў незнаёмец, і, узяўшы Ігната за плечы, злёгку падпіхнуў яго.
 Нягледзячы на тое, што штуршок быў даволі слабым, Ігнат кулём пакаціўся ўніз з узгорка, дакаціўся да напаўпразрыстага суб'екта, урэзаўся ў яго і зноў знепрытомнеў.
 Ачуўся ён дома, у пасцелі. Звінеў будзільнік. Гадзіннік паказваў чатыры раніцы. Ігнат хутка падняўся і стаў збірацца на сваю штодзённую дзесяцікіламятровую прабежку.