Пра гменау

Пра гменаў

 - Гэй!
 Значыць, пара ісці слухаць музыку.
 Я ўладкавалася на падлозе ў вітальні перад дзвярным праёмам у пакой.  За вакном трапятала на ветры бяроза, і яе цень трымцеў на няроўным лінолеуме, на няправільным  залатым чатырохкутніку. 
 І загучала музыка.
 А я ўтаропілася на падлогу, каб нішто не замінала слухаць музыку.
 А на жоўтым чатырохкутніку сталі прамалёўвацца залацістыя контуры твараў. Былі там твары шырокія і вузкія, і звычайныя. І ўсе яны былі няправільнай формы. Адны ўсміхаліся, іншыя глядзелі сур'ёзна. І ўсе яны вельмі ўважліва глядзелі на мяне. Калі рухаць галаву направа ці налева, гэтыя твары знікалі, але затое з'яўляліся іншыя. І яны таксама вельмі ўважліва глядзелі на мяне.

 "Гмены, - падумала я, - Я іх выклікала ў наш свет сваім аповядам. І зараз яны тут затрымаліся. Чакаюць, калі я напішу іншы аповяд, дзе яны вяртаюцца дадому…" І стала мне тужліва. Паколькі я паняцця не мела, як іх вярнуць.
 І я заплюшчыла вочы, каб гмены не заміналі мне слухаць музыку.

 І развярнулася перад мной сфера прасторава-часавага кантынууму. І прадставіла я, што калі ляцець у бясконцасць усё далей і хутчэй, тое надыдзе момант, калі бясконцасць хуткасці, прасторы і часу дасягне нуля. І пройдучы праз нуль,  можна вярнуцца да зыходнай пазіцыі, адкуль шлях пачаўся. Ці ў якую-небудзь паралельную прастору, калі выпадкова саб'ешся  з траекторыі. І тады ўжо згубішся назаўжды.
 І сфера гэта была працята серабрыстымі пункцірнымі лініямі чалавечых сноў у хаатычным парадку.
 "Леціце, - уяўна сказала я гменам, - дарога адчынена", - і адкрыла вочы.

 Гмены глядзелі на мяне ўсё гэтак жа засяроджана і сур'ёзна. І ці то яны не разумелі мяне, ці то не чулі, ці то нікуды не жадалі сыходзіць.
 "Прыйдзецца пісаць аповяд" - тужліва падумала я.

 - Ну, як музыка?
 - Добра. Мне спадабалася.
 - І толькі?