Любушцы каханай

***
 А быў той дзень, калі мароз
 паліў мне на прыпынку пяткі.
 І быў той дзень, калі прывёз
 табе сябе я без аглядкі.
 Жыццё плыло трывожным сном,
 ты памагла ў ім не сагнуцца.
 Так ганаруся даўнім днём,
 калі я змог не азірнуцца.

 ***
 Кахання час... Налавачным мастацтвам
 валодаў я ня горш сваіх сяброў,
 адначасова мог у многіх закахацца,
 тупым сцізорыкам я выразаў “Любоў”.

 Парк Севастопальскі. Зноў хтосьці тут мілуецца
 каля бярозы гнуткай у цяньку.
 На лавачцы старэнькай словы Любушцы
 я  прачытаў, мой почырк, не ілгу.


 ***
 Час чаканьня – ўздых нярвовы,
 сціплы крок на ганак твой.
 Кветкі я нясу як словы,
 “Але дзе ты ёсць? А-вой!..”

 Вось і ты. Сякундны бег
 Хутка нам адлічыць век.
 “Залатая” не нашкодзіць,
 старасць – хай і не прыходзіць.


 ***
 К табе на суд я вершы нёс,
 што сам тварыў начамі,
 радкамі ў іх сплятаўся лёс,
 жыцця майго пачатак.

 Суровы быў рэдактар мой,
 і неяк не заўважыў
 ў радках, што звіліся ў сувой,
 які ён мне жаданы...


 ***
 Залатая мая Люб...
 Як прачнешся раннем,
 ты пяшчотна прыгалуб
 хоць рукі крананнем...

 Ганарлівай праз гады
 быці – дрэнна неяк...
 Не Адам я малады,
 але й ты – ня Ева...

 Абсыпае серабро
 пасму залатую...
 І Адамава рабро
 сам я пацалую.