ДУБОК
Любушцы
Вось вёска твая родная - Дубок…
Даўно асфальтаваны там сцяжынкі,
крынічанькі ўсіх тваіх дарог,
якімі ты пакрочыла, дзяўчынка.
Пайшла па пылу сціпла да шашы,
у кулачку сціскала дробку грошай,
і пешшу ўвесь свой шлях прайшла ў цішы,
бо бракавала іх на спадарожку.
…Але павінен быць канец бядзе?!
Як доўга ты яго яшчэ шукала!!!
А ў свеце нашым добрых шмат людзей.
Ты сярод іх жыла і падрастала.
…Дубок, Дубок! Радзімы твой куток
пад ліпамі ля векавечнай студні,
дзе памяць сэрца, дзе слязы глыток.
Цяклі ў шчымлівай плыні святы й будні.
Дубок па беларуску
© Copyright: Вацлав Хадосевич, 2014
Свидетельство о публикации №214072201272
Свидетельство о публикации №214072201272
Рецензии