У безназоунай дзяржаве

У безназоўнай дзяржаве

 Ёрніцтва

 Ў Безназоўным Царстве ў Невядомай Дзяржаве жыла была Сакратарка. Гэта Сакратарка была Каралём у тым Царстве-Дзяржаве. Ці Царом? А, можа, Султанам? Ці Шахам-Падышахам? Не, хутчэй за ўсё, Упадзі-Шахам. Але яна, па сціпласці сваёй, хавала сваю царскую веліч і заўсёды сціпла казала бразготкім басам пад акампанемент дрэнна пастаўленай Бязрукім Лекарам штучнай сківіцы. Лекару гэтаму ў свой час адсеклі рукі за тое, што ён бясталентна паставіў штучныя вочы Лепшаму Жывапісцу Краіны. Гэтыя вочы апынуліся зусім невідушчымі. Перад гэтым у жывапісца быў выдатны зрок. Але ён быў назадаволены колерам вачэй: вадзяніста-шэры, амаль бясколерны. І ён папрасіў дактара зрабіць яму вочы чорныя. Доктар намагаўся, як мог, і атрымаліся вочы чорныя і нават вочы страсныя, але былі гэтыя страсныя і чорныя вочы абсалютна сляпымі. І доктар пазбавіўся рук. Таму сківіцу Сакратарцы, гэта значыць Упадзі-Шаху, ён устаўляў нагамі. Пасля таго, як Кароль, гэта значыць Сакратарка, загаварыла, Бязрукі Доктар, не губляючы ні секунды, схаваўся за мяжой. Ён вельмі баяўся, як бы яго за такую якасць і ног не пазбавілі. 

 Ходзяць чуткі, што зараз, дзесьці ў вельмі далёкай краіне, недаступнай для рук Сакратаркі, гэта значыць Упадзі-Шаха, Бязрукі Доктар скача чачотку на беразе Сіняга Акіяна, і гэтым жыве.

 Вернемся да Сакратаркі. Значыць, жыла-была яна сціпла, на шырокую каралеўскую нагу, у сваім безназоўным і невядомым царстве-дзяржаве. І нічога дзіўнага, што жыла-была яна на шырокую нагу, паколькі нага яе сапраўды была вельмі шырокай, шырэй у два разы, чым у звычайнага чалавека, і памер абутку ў яе быў пяцьдзесят адзінаццаты. Гэта адмыслова быў уведзены такі адмысловы каралеўскі памер абутку, паколькі гэта было дзяржаўнай таямніцай: памер абутку Шаха-Ўпадзі-Шаха.

  Чым займалася Сакратарка ў будныя дні, ніхто не ведае. Ведаюць толькі, што яна шмат ездзіла па розных краінах, куды яе пускалі, і вельмі шмат гаварыла. І любячы народ мог хоць цэлы дзень слухаць яго неразборлівыя гаворкі, з акампанементам дрэнна пастаўленай сківіцы, якая ляскала і клацала.

 Але ўсё ведаюць, што ў выходныя Сакратарка, гэта значыць Шах-Упадзі-Шах, праводзіў час у любай цяпліцы. Шмат там чаго расло. Але паколькі Шах-Упадзі-Шах лічыў сябе вялікім гуманістам, то вырашыў не ўмешвацца ў асабістыя справы раслін. Ён толькі загадваў сваім міністрам, калі адчыняць і калі зачыняць краны для  палівання вадой градак.

 А сам хадзіў паміж радамі і любаваўся разлапістымі лапухамі, якія шырока раскінулі сваё лісце, калючым асотам з дзівосна чароўнымі кветачкамі і пякучай крапівой, якая разраслася густым лесам. 

 - Выдатныя расліны… Выдатныя расліны… - мармытаў ён на хаду, - Але, кажуць, за мяжой ёсць расліны, плады якіх ядомыя.

 - І тут таксама яны ёсць, - сказаў Міністр Сельскай Гаспадаркі, - ён жа Галоўны Вартаўнік пры цяпліцы, - але іх адгэтуль не відаць. Яны слабыя і кволыя не змаглі прабіцца да святла.

 - Не патрэбныя нам такія слабыя і кволыя, - сказаў Упадзі-Шах, - кожны павінен сам прабіваць сабе дарогу да святла.

 …Ішлі гады. Сакратарка састарэла і, выйдучы замуж за Бязрукага Доктара, з'ехала жыць да яго ў далёкую Бананавую Рэспубліку. Так здарылася таму, што ў краіне яе раптам успыхнула Рэвалюцыя, і Шаха-Ўпадзі-Шаха проста выгналі з краіны.

 І зараз яны танчаць тустэп на беразе Сіняга Акіяна пад акампанемент сківіцы. І прабачыла Сакратарка Дактару, паколькі гэтыя іх выступы сталі прыносіць ім велічэзныя прыбыткі. І прабачыў Доктар Сакратарку па гэтым жа чынніку.

 І нарадзіўся ў іх сын. І назвалі яны яго Футбаліст. Хоць нашэптвалі злыя языкі, што не іх гэта сын, што таемна ўсынавілі яны маленькага арангутана, пашмараваўшы яго адмысловай індыйскай маззю для выдалення поўсці раз і назаўжды.

 І рос Футбаліст спрытным, моцным і цямлівым. А паколькі жылі яны ў Бананавай Рэспубліцы, куды народ сцякаўся з усяго свету, то і размаўляў Футбаліст на ўсіх мовах адначасова. І ніхто яго не разумеў. Кожны ўлоўліваў толькі асобныя словы ў яго хуткай хуткамоўцы.
 
 І вырас Футбаліст, і захацеў ён пабываць у той Невядомай Дзяржаве, на радзіме сваіх бацькоў. І прыйшоў прасіць блаславення на далёкую дарогу.
 Нічога не зразумелі бацькі, але паколькі не жадалі прызнавацца ў гэтым, то ўвесь час ківалі галовамі.

 І адправіўся Футбаліст за Сіні Акіян у Невядомае Царства. І прыбыўшы туды, прызначыў сябе Прынцзідзентам, паколькі там была ўжо Рэспубліка. І паказаў ён абарыгенам Гербавую Паперу, на якой гэта было напісана залатымі літарамі на ўсіх мовах адначасова. Абарыгены нічога не зразумелі, але, гледзячы з павагай на Гербавую паперу і залатыя літары, ківалі галовамі, слухаючы яго непераборлівыя гаворкі.

 Прыбыўшы ў Царскую Цяпліцу, Футбаліст абурыўся, што там усё так зарасло пустазеллем, і ўласнаручна вырваў усе расліны і зашпурнуў іх далёка ў Сіні Акіян. А ўсю цяпліцу заасфальтаваў трывалым жалезабетонным асфальтам і стаў гуляць там у футбол.

 І прынесла Цёплай Плынню выдраныя расліны ў Бананавую Рэспубліку, і выкінула іх на бераг. І знайшла іх там Сакратарка. І заплакала. І падабрала ўсе расліны, і пасадзіла кожнае ў асобны чыгун. І стала іх даглядаць.

 А Футбаліст ганяў мяч у цяпліцы Невядомай Дзяржавы. І прыходзілі яму з Бананавай Рэспублікі пасылкі з агуркамі і радыскай, і іншай гароднінай, выгадаванымі Сакратаркай.