Перапыненая лекцыя

Перапыненая лекцыя

 Стаю, прыхінуўшыся да вушака дзвярэй. А насупраць мяне стаіць маладая прыгожая дзяўчына.
 Няўжо на нашых старых развалінах такія яшчэ водзяцца? Не вытрымліваю і пытаю:
 - Дзяўчына, вы таксама на нашым заводзе працуеце?
 - Так, - адказвае дзяўчына, - у 116 цэху.
 Смутна памятаю, што чула нумар гэтага цэха. Быццам бы шкодны цэх. Пытаю:
 - Вы там паяеце?
 - Так, паяем, - пацвердзіла дзяўчына.
 - Паяеце? - кпліва спытаў малады чалавек, тыповы Шурык, у ачках, увесь у шэрых танах. - гэта мы паяем. Драбніцы для трактароў.
 - Дзяўчыны таксама паяюць, - абурылася прыгажуня.
 А малады чалавек паглядзеў на яе кпліва паблажліва: маўляў, куды вам…
 - Мы займаемся павярхоўным мантажом - растлумачыў Шурык.
 - Вельмі смешна гучыць, - сказала я, - Хоць, я разумею пра што гаворка, кантакты, высновы, лініі-палосачкі.
 - І не толькі, мы яшчэ малюем…
 А, зразумела, - сказала я, - у адмысловым рэдактары на кампутары.
 Тут дзяўчына і Шурык паглядзелі на мяне. Вочы іх загарэліся ад прадчування распавесці каму-небудзь пра сваю займальную працу, і пачалі разам:
 - Не, проста…

 Але тут дзверы адчыніліся, і раздаўся голас:
 - Наступны!..
 І я пайшла да доктара, так і не пазнаўшы самага цікавага.