Пагаварыли

Пагаварылі

 "Трылогія"

 …Заходжу неяк у "Мацярык". Вялікая крама. Добрая крама. І назва, напэўна, стварылася ад слова "Мацюкацца". А не ад "Мацярык", як можна адразу падумаць.

 Трэба было мне купіць гаечны ключ, прыблізна дакладнага памеру. Паколькі дакладнага памеру я не ведала.
 І блукала я па краме, доўга, распытваючы сустрэчных і папярочных, як прайсці да гаечных ключоў.
 Паступова так і дабралася…

 Гляджу, ляжыць на паліцы груда разномастных ключоў уперамешку, і на сцяне яны ж звязкамі вісяць. Вочы разбегліся. Ніяк у гэтай кучы не магу знайсці тое, што мне трэба.
 Бакавым зрокам бачу, што ў метры ад мяне стаіць элегантны малады чалавек, відавочна не пакупнік, значыць, тут працуе. І, не гледзячы на яго, пытаюся:
 - Скажыце, калі ласка, ці няма тут вось такога, прыблізна дакладнага, патрэбнага мне памеру, гаечнага ключа.   
 Хвілін пяць я яму тлумачыла, які ключ мне патрэбен. Потым паглядзела на яго, а гэта манекен. Стаіць і летуценна глядзіць у бок і ўгару.
 Пагаварыла.
 І навошта яны яго туды паставілі? Побач з адвёрткамі і гаечнымі ключамі. Незразумела.
 Тады знайшла я патрэбных мне два гаечных ключа без дапамогі манекена. І пайшла да касы. І ледзь міма яе не прайшла. Толькі дзяўчына, якая сядзела за касай, убачыўшы ў мяне ў руках гаечныя ключы, замахала мне рукой:
 - Сюды, сюды!
 І няма чаргі. А я накіроўвалася туды, дзе яны былі. Вось пашанцавала!

 ***
 Прыскакаў учора да нас Сарапкін і пытаецца:
 - Хто ў вас хварэе за хакей?
 - Я не хварэю, - кажу, - Генадзь Мікалаевіч хварэе, але ён сёння ў "Электроне". Можа, Микола хварэе. Але ён сёння на пахаванне едзе. Яму не да хакея.
 І Кастусь Пятровіч сказаў, што ён не заўзятар.

 - Эх вы, - сказаў Сарапкін. - Дрэнна хварэлі, таму нашы і прайгралі Расіі. - Апублікуй на сайце, дзе хакей абмяркоўваюць, мае пажаданні, - сказаў ён мне.
 - А як завецца той сайт? - пытаю.
 - Не ведаю. Ён адзін, напэўна. - і сышоў.

 Доўга шукала я гэты сайт, але ўсё ў нейкія гасцініцы трапляла. Нарэшце знайшла штосьці прыблізна падобнае і напісала там паведамленне. І адправілі яго на мадэрацыю. Пасля гэтага я заўважыла, што напісала я ў "Камсамольскую праўду". Далейшы лёс гэтага паведамлення мне не вядомы.

 ***
 …Заходжу ў тралейбус, у заднія дзверы. Засталося ў  мяне на картцы толькі тры паездкі. Ну, я іх вырашыла не марнаваць на нейкія тралейбусы, а зберагчы для мятро.

 І пайшла я па салоне наперад. Там не так трасе. Прыйшла, а там кандуктар стаіць. Яна стаіць. І я стаю. Маўчым. Потым яна кажа мне:
 - Аплачвайце праезд.
 Палезла я ў кашалёк. І ляжыць у ім адна тысяча сто рублёў. А паездка каштуе тры тысячы семсот рублёў. І яшчэ ляжыць у мяне там пяток картак. Парыўшыся сярод іх, дастаю я картку праязнога білета і паказваю ёй. Яна моўчкі ківае і ідзе ў канец салона, іншых правяраць.
 Любата якая зайцам, хто дадумаўся хоць раз картку купіць.