Нас засталося мала...

Нас засталося мала

 Сон

 Мыю я падлогу ў пад'ездзе. Папрасілі мяне, паколькі больш няма каму, астатніх позвальнялі. А з часам стане яшчэ менш, дакладней, нікога не застанецца, усіх нас позвальняюць паступова. 
 І вось, мыю я падлогу, а сама плачу плачма, таму што нікога з іх больш ніколі не ўбачу. І буду невыносна тужыць па іх.
 Тут прыходзіць Нінэль Мастадонтаўна, спынілася на лесвічнай пляцоўцы і пачала пра нешта ціха гутарыць з Сомікам, які ўзнік незразумела адкуль. Нінэль даўно ўжо звольнілі, а Сомік пакуль працуе. Бачыла я яго сёння.
 Размаўляюць яны так, а я мыю падлогу і рыдаю яшчэ мацней, паколькі не прывіталася з Нінэль, калі яна праходзіла міма мяне. У галаву мне не прыйшло тады, што прывітацца трэба, хоць я не бачыла Нінэль з тых часоў, як яе звольнілі. А Нінэль таксама не прывіталася са мной, яна лічыць, што паколькі яна старэйшая, яна не павінна вітацца першай. І рыдаю я ад такой сваёй нявыхаванасці.
 А Сомік… Успомнілася, што я яшчэ ў другім класе была ў яго закаханая. Хоць і не здагадвалася пра гэта ў той час. І таксама больш ніколі не ўбачу Соміка. І рыдаю я ўсё мацней і мацней…
 Хоць, што гэта я? У другім класе я была закаханая не ў Соміка, а ў Самёнка. Прозвішчы вельмі падобныя, вось я і пераблытала.
 Хоць і ў Самёнка я таксама не была закаханая. Проста сядзела з ім за адной партай у другім класе, і гулялі мы з ім на ўроках у Садоўніка. "…Ой - што з табой - закаханы- у каго - у цябе…". Гульня гэта была, а не закаханасць ніякая. А на перапынках мы з ім звычайна біліся. Дакладней, ён нападаў, а я - абаранялася.
 І зарыдала я ад гэтых успамінаў яшчэ мацней. А сама мыю і мыю падлогу ў пад'ездзе. І калі мне засталося вымыць паўплашчадкі перад уваходам у пад'езд, я раптам прачнулася.
 "…Гэта трэба ж, не дамыла падлогу," - падумала пры гэтым з прыкрасцю.