Хлебны салон Лэдзи са Смалевич

Хлебны салон Лэдзі са Смалевіч

 На Камароўцы ў хлебным раду шмат вітрын, і за кожнай вітрынай прадавец. Нагрувашчванне хлеба, батонаў, булак, булачак, сухароў, сушак, як на вітрынах, так і ў шафах, на паліцах, за вітрынамі. Нічога асаблівага, хаос, мітусня, чэргі, раздражнёныя грубіянствам пакупнікоў прадаўшчыцы…
 Адна вітрына вылучалася сярод іншых. Быццам бы нічога асаблівага. Таксама на вітрыне і ў шафе ляжалі розныя гатункі хлеба і батонаў. Але ўсё ж…
 У першы раз я натыкнулася на гэту вітрыну, калі шукала які-небудзь батон з аўсянай мукі некалькі гадоў назад. Ішла ўздоўж шэрагу, глядзела, доўга ішла і, нарэшце, убачыла. Перапечка "Восеньскі". Падняла галаву на прадаўца. А за прылаўкам - Лэдзі. Спакойная, добразычлівая, прыгожая, адным словам, сапраўдная Лэдзі. І яе зычлівасць нейкім чароўным флёрам ахутвала ўсю яе вітрыну. І, здавалася, што і хлеб тут па-адмысловаму залоціцца, асаблівы хлеб, фірмовы, са Смалевіч
 Я так прывыкла да гэтага хлебнага салона, што на працягу некалькіх гадоў хлеб купляла толькі там, акрамя панядзелку, калі на Камароўцы выходны.

 ***
 А надоечы прыходжу, а за вітрынай замест Лэдзі звычайная Мегера. Я спытала яе:
 - А дзе Лэдзі?
 - Яны больш не працуюць. Яны зачыніліся, - адказала мне Мегера. - Але мы таксама прадаём Смалевіцкі хлеб…

 "Як сумна", - падумала я. - "Хлебная казка скончылася". І стала купляць хлеб у іншым месцы, у звычайных гастраномах. Купляць Смалевіцкі хлеб у Мегеры я не стала, мне здавалася, што гэта было б здрадай.