Цыганка па беларуску

Цыганка па беларуску

 Яркі, цёплы, летні дзень. Выходжу пасля працы праз завадскую прахадную на вуліцу Кульман. Падыходзіць да мяне жанчына. Зусім звычайная жанчына, нічым не характэрная. З захапленнем глядзіць і кажа:
 - Ой, якая кофтачка прыгожая? Самі вязалі?
 - Але, сама, - адказала я, - і пайшла ў бок Камароўкі.
 Яна ідзе са мной побач, і мы пра кофтачку размаўляем.
 Потым яна пачала штосьці распавядаць, нешта такое глабальна сусветнае.
 Потым да мяне дайшло, што гэта цыганка, і не распавядае яна мне нешта абстрактнае, а варожыць на хаду.
 І падумала я саркастычна: "Калі ты такая празорлівая, то як ты не бачыш, што ў мяне ў кашальку пуста?"
 А яна ўсё распавядае і распавядае, а мне становіцца ніякавата, што яна вось так стараецца, а заплаціць мне ёй няма чым.
 Хутка яна перапыніла свае вяшчанні, і намякнула пра плату, хоць колькі-небудзь.
 - І колькі? - спытала я.
 - Хоць бы тысяч дзесяць, - сказала цыганка.
 - У мяне ўсяго адна тысяча, - сказала я ёй, і паказала адкрыты кашалёк.
 - Ну, дай хоць бы адну.
 Я аддала ёй гэту тысячу, і бачыла, якая яна незадаволеная.
 Затое я сабой была задаволена, што забылася зняць грошы з рахунку.

 Калі я прыехала дадому, тут жа зняла сваю прыгожую кофтачку, і замачыла яе тазіку з вялікай колькасцю пральнага парашка. Каб змыць цыганскія варожбы.