Ад юбилею да юбилею...

Ад юбілею да юбілею

 - А зараз - хай Конік пачытае верш у гонар юбіляра…
 Пасля некаторага аднеквання і уговаривания Конік устаў і пачаў чытаць стандартны верш з пажаданнямі і віншаваннямі. А я глядзела на яго і ў мозгу спантана выскачыла аднекуль: "Як, напэўна, тужліва жыць на свеце такому маленькаму і шэранькаму…"
 - …А ён яшчэ і тое і гэтае ведае, - бубніла мне на вуха мая суседка, - і гэтым цікавіцца і гэта ўмее…
 "Ну, дзіва што, - думала я, - калі б ён быў высокі і прыгожы, то яму нічога б не патрабавалася ні ведаць ні ўмець. І вершаў пісаць не трэба было б. Дзеўкі і так на яго пачкамі б вешаліся, без запрашэння… А раз маленькі і шэранькі - то трэба імкнуцца, вершы пісаць, тое сёе вывучаць, джэнтльменам сябе выстаўляць…"

 …Падыходзіць да мяне праз пару дзён Светка і кажа: 
 - Заўтра ў Шурыка дзень нараджэння. Вось табе грошы, купі яму падарунак.
 - А што купіць? - пытаю.
 - А што жадаеш - то і купі…
 І вырашыла я, што кніга - лепшы падарунак і купіла кнігу.
 А потым мяне яшчэ і словы віншавальныя прымусілі казаць: - Купіла кнігу - вось сама і ўручай, - сказалі пры гэтым.
 Ну, добра, сказала, уручыла, сядзім за сталом…
 Тут адчыняюцца дзверы і заходзіць Конік. Працаваў дагэтуль у цэху.
 - Ля Валі вольнае месца, - сказаў яму Вініюс.
 І глядзела я на Коніка драпежна, пакуль ён ішоў і ўсаджваўся побач са мной.
 "Ну, ён адкажа мне, у чым сэнс жыцця, раз такі разумны" - думала пры гэтым. Тады я яшчэ верыла, што сэнс гэты ёсць, і што пра яго напісана дзесьці ў разумных кнігах. А таксама дзівілася я тады: навошта наогул цяпер вершы пісаць і паперу марнаваць. Пра ўсяго ўжо іншыя нядрэнна напісалі. І стала пераказваць Коніку эпізод з "Майстра і Маргарыты", дзе Майстар і Іванушка гаварылі пра вершы. Конік вельмі ўважліва мяне слухаў, а мая суседка штурхала мяне пад сталом нагамі, каб я перастала. Але я не перастала.
 Лепш прывяду тут урывак твора Міхаіла Булгакава:

 «…; Итак, сидим?
 ; Сидим, ; ответил Иван, вглядываясь в карие и очень беспокойные глаза пришельца.
 ; Да… ; тут гость вдруг встревожился, ; но вы, надеюсь, не буйный?
 А то я, знаете ли, не выношу шума, возни, насилий и всяких вещей в этом роде. В особенности ненавистен мне людской крик, будь то крик страдания, ярости или иной какой-нибудь крик. Успокойте меня, скажите, вы не буйный?
 ; Вчера в ресторане я одному типу по морде засветил, ; мужественно признался преображенный поэт.
 ; Основание? ; строго спросил гость.
 ; Да, признаться, без основания, ; сконфузившись, ответил Иван.
 ; Безобразие, ; осудил гость Ивана и добавил: ; А кроме того, что это вы так выражаетась: по морде засветил? Ведь неизвестно, что именно имеется у человека, морда или лицо. И, пожалуй, ведь все-таки лицо. Так что, знаете ли, кулаками… Нет, уж это вы оставьте, и навсегда.
 Отчитав таким образом Ивана, гость осведомился:
 ; Профессия?
 ; Поэт, ; почему-то неохотно признался Иван.
 Пришедший огорчился.
 ; Ох, как мне не везет! ; воскликнул он, но тут же спохватился, извинился и спросил: ; А как ваша фамилия?
 ; Бездомный.
 ; Эх, эх… ; сказал гость, морщась.
 ; А вам, что же, мои стихи не нравятся? ; с любопытством спросил Иван.
 ; Ужасно не нравятся.
 ; А вы какие читали?
 ; Никаких я ваших стихов не читал! ; нервно воскликнул посетитель.
 ; А как же вы говорите?
 ; Ну, что ж тут такого, ; ответил гость, ; как будто я других не читал? Впрочем… разве что чудо? Хорошо, я готов принять на веру. Хороши ваши стихи, скажите сами?
 ; Чудовищны! ; вдруг смело и откровенно произнес Иван.
 ; Не пишите больше! ; попросил пришедший умоляюще.
 ; Обещаю и клянусь! ; торжественно произнес Иван. …»

 …Але адказу на актуальнае пытанне: "У чым сэнс жыцця?" я так і не атрымала. Шмат пачула новага і цікавага для сябе, але адказу не было.
 І перарваў аповяд Коніка Вініюс на самым цікавым месцы, сказаўшы:
 - Ты, Конік, гаворыш-гаворыш, а на стале хутка нічога не застанецца…
 Усё засмяяліся, а Конік замоўк, і прыняўся за ежу…

 …І расчараваная, і злая на Коніка ўстала я з-за  святочнага стала і пайшла працаваць у цэх…
 …І сяджу я ў цэху, працую і раптам са здзіўленнем заўважыла: невыносна цягне мяне зноў пагаварыць з Конікам пра сэнс жыцця…