Бацюшка и иншыя сьвятыя

Бацюшка і іншыя сьвятыя

 Ў аўтобусе, за кабінай кіроўцы, сядзеў бацюшка, тварам да салона, у чорнай круглай шапачцы, чорным адзенні і з велізэрнай сівой барадой веерам.
 На яго адухоўленым твары луналі думкі пра лёсы чалавецтва, пакутлівыя думкі.
 Так і цягнула падысці да яго і сказаць: "Блаславіце мяне, грэшную, а таксама майго грэшнага анёла-захавальніка. Твар у яго нейкі не анёльскі, а патара, які пакутуе хранічнай прыхільнасцю да наркотыкаў".
 "Напэўна, у царкву бацюшка едзе", - думала я… Царкву праехалі, а бацюшка не выйшаў, далей едзе.
 "А, наогул, якая мне розніца", - думаю я, - "куды бацюшка едзе? Едзе, ну і едзе. Усё едуць, і ён едзе".
 …Бацюшка выйшаў ля "Заходнега" ўніверсама. І тады я заўважыла, што гэта зусім не бацюшка, а радавы парафіянін у чорнай балоневай куртцы, звычайных штанах і чорнай вязанай шапачцы. Барада ўвяла ў зман.
 …Выпадкова зірнуўшы ў акно праязджаючага міма аўтобуса, я ўбачыла там блажэннага святога Себасцьяна, у стане экстазу штосьці даказваючага свайму спадарожніку. Аўтобус праехаў міма, і я не паспела яго як след разгледзець…
 …Я знервавалася, і паглядзела на тое месца, дзе перад гэтым сядзеў "бацюшка".
 Там ужо сядзела Марыя-Магдаліна. Юная і прыгожая, яшчэ бязгрэшная. Кучаравыя валасы хораша апраўлялі яе цудоўны твар і вадаспадам сцякалі па плячах да самага пояса…

 …Вось так вядзьмарыў маленькі Анёл-Захавальнік у мяне ў левай кішэні…