Але Манюська

Але Манюська

 Ў аўтобус зайшоў малады чалавек у акулярах, невысокага росту, у класічным гарнітуры і з тонкімі рысамі твару. І калі б не ссінячы-чорныя няголеныя шчокі, яго можна было б прыняць за дзяўчыну. Зазваніў мабільнік.
  - Але, Манюська. Так ты сёння прыязджаеш? На якую платформу? Не скажаш? Я павінен адгадаць?... Не, мы з ёй проста размаўлялі… Гэта яна табе сказала? Ды не, я да яе не заляцаўся… Яна мяне няправільна зразумела… Мы проста гутарылі… Ну, добра, цэлую, я цябе сустрэчу…   
  - Але. Прывітанне. Ты не занята? У цябе не знойдзецца пары хвілін са мной пагаварыць. Ведаеш, я ўліп. Марына, патэлефанавала Машы і сказала, што я да яе заляцаўся. Як мне быць? Праўду сказаць ці?… Сказаць, што проста размаўлялі? Ну, я так і сказаў. 
  - Але, прывітанне. У мяне цяжкасці. Я заляцаўся да Марыны, і Машка пра гэта пазнала. Парай, што рабіць. Усё адмаўляць? Ды не, пра КР яна ўжо ведае, а пра Марыну ёй Марына сама паведаміла… 
  - Але, прывітанне. Я табе не замінаю? Ты ведаеш, у мяне цяжкасці…
  - Але, прывітанне. У мяне праблемы…
  - Але, прывітанне….
  - Але…

  А потым дзівімся, адкуль плёткі?