Як там дождж?

Як там дождж?

 Неба павольна зацягвала шэрай заслонай...

 - Ну, як там дождж?
 - Ды дробны, глупства...

 А дождж усё ўзмацняўся... Павольна... Паступова... Ператвараўся ў лівень... І вецер узмацняўся... Павольна... Паступова... Ператвараючыся ў моцны шквал.

 - Ну, вось, зараз лівень, здаецца...

 А вецер усё ўзмацняўся і ўзмацняўся і пад яго напорам сталі дрыжэць сцены.

 Галоўнае, каб дом вытрымаў, не паваліўся. І хутчэй бы гэты вецер супакоіўся.

 Да вакна падплыў моцна дэфармаваны пузыр, падплыў і свеціцца.

 Патыкаўшыся ў шыбу, пузыр раззлаваўся, і як належыць шаравой маланцы, якая паважае сябе, падарваўся з аглушальным грукатам....

 Потым падплыў яшчэ адзін дэфармаваны пузыр, падплыў і свеціцца....
 І яшчэ...
 І яшчэ...

 Пасля чарговага выбуху шкло не вытрымала, лопнула, і ў ім ўтварылася вялікая круглая дзюра.

 Я схапіла ізастужку і заляпіла дзюру трывала.
 І тут заўважыла, што гэта ўсяго толькі тканіна, у сетачку.

 І пайшла я шукаць скотч. Знайшла. Рэшткі на шпульцы. Накласці можна, але клей на ім высах. І трымаю я яго ў руках разгублена, то на дзюру гляджу, то на скотч, разгорнуты ў мяне ў руках, зусім бескарысны...

 Што рабіць? А што калі проста цяпер наляціць цэлая зграя шаравых маланак...