Уяуная трансляцыя

Уяўная трансляцыя

 Сон

 …За закрытымі павекамі ў цемры плавае мноства тонкіх, рознакаляровых, кароткіх рысачак-адрэзкаў, якія да того яшчэ і свецяцца.  Плаваюць і выстройваюцца ў складаную аб'ёмную фігуру. Поруч рысачак у цёмных прамежках з вялікай хуткасцю замігацелі лічбы. Я іх нават разгледзець не паспявала, не тое, каб запомніць.

 "Ну, вось, - падумала я з іроніяй, - нейкая цывілізацыя перадае пра сябе інфармацыю, я яе злавіла выпадкова і ні бельмеса не разумею. Няўдалы яны прымач абралі." 

 Потым усё знікла. І ў цемры сталі плаваць расплывістыя, імглістыя, рознакаляровыя і таксама яскравыя шарыкі. Шарыкі плавалі, выстройваючыся ў ланцужкі і фігуры, ізноў распадаліся, ізноў выстройваліся… А я на ўсё гэта глядзела таксама тупа, нічога не разумеючы і думаючы: "Вось, свае малекулы дэманструюць, напэўна… Ні чарта не разумею. І запісаць немагчыма. Няма такіх прыбораў, каб уяўнае трызненне запісваць…"

 Потым з вялікай хуткасцю замігацелі розныя незразумелыя постаці і карціны. І я зноў нічога не магла разгледзець, так хутка яны мільгалі.

 А потым усё знікла. І ў суцэльнай цемры праступіў цёмна-карычневы твар, вузкае і доўгае, з вострымі вушкамі, як у ката.

 І на гэтым твары засвяціліся ромбападобныя зялёныя вочы. А ў вачах гэтых кешкалася мноства тонкіх, чорных, ламаных ліній. І незразумела было, ці то ўплывае гэты струмень кешкаючых ліній у вочы, ці то выплывае з іх. Але глядзець усё адно было гідка. Як чарвякі ў сарціры.

 "Д'ябал", - падумала я і адкрыла вочы, каб не бачыць гэтай жудасці.