Узыход Сонца
Сон
Я назіраю за ўзыходам Сонца. Назіраю, як Сонца павольна паднімаецца з глыбінь Сусветнага Акіяна. Назіраю знутры Сонца, як з батыскафа.
Вось над паверхняй з’явіўся самы краёчак Сонца, і я ўбачыла паверхню Акіяна, хвалістую, цёмна-зялёнага, бутэлькавага колеру.
"Хутчэй-хутчэй", - думала я.
А Сонца паднімалася павольна-павольна, паверхня Акіяна была ўсё ніжэй і ніжэй.
І вось, нарэшце, яно вырвалася з вады цалкам і імкліва панеслася ўгару.
А ўнізе рассцілаўся бясконцы, цёмна-зялёны, хвалісты Акіян.
"Але ж Сонца зусім не з вады паднімаецца, раптам успомніла я, - Гэта толькі так здаецца, што з вады…"
А Сонца пры гэтым здрыганулася і пляснулася зваротна на паверхню вады.
Падскокнуўшы некалькі разоў, як мячык, яно зноў паднялося, і паляцела зусім нізка над вадой.
Як дзіўна ляціць, зусім нізка…
Узыход Сонца
© Copyright: Варужка Яешня-Тутошня, 2014
Свидетельство о публикации №214080700575
Свидетельство о публикации №214080700575
Рецензии