У будатрад

У будатрад

 Сон

 Мы едзем у агульным вагоне, у будатрад. Я сяджу на ніжняй паліцы, як звычайна, цвёрдай, нічым не пакрытай дошцы, і гляджу ў прастору.
 Неўзаметку заснула.
 Калі прачнулася, у вагоне стаяла ліхаманкавая мітусня: усё пакавалі свае заплечнікі, рыхтаваліся на выхад.
 Я агледзелася: майго заплечніка нідзе не было відаць.
 - А дзе мой заплечнік? - спытала я ўслых.
 - Я яго ўжо спакавала, пакуль ты спала, і вынесла ў тамбур на пагрузку, - сказала мне Света.

 Я выйшла ў тамбур. Там было некалькі заплечнікаў, але майго не было.
 Непасрэдна да платформы вагона, на якім мы прыехалі, быў падагнаны ўпрытык ваенны фургон, крыты камуфляжным брызентам.
 А ў борта ў фургоне стаяў высокі худы салдат з усходнім тыпам твару ў камуфляжнай форме.

 - Паглядзіце, калі ласка, - папрасіла я салдата ліслівым голасам, - туды мой заплечнік, выпадкова, ніхто не шпурнуў?

 Салдат агледзеўся і сказаў:
 - Тут нічога няма, - потым дадаў на ламанай мове, - Ві для нас будзіце як бряцця рёдніе.

 Потым ён перахіліўся праз борт і, паглядзеўшы ўніз, спытаў:
 - А гэта што там валяецца? Ужо ці не твой заплечнік? Гэй, - крыкнуў ён камусьці, павярнуўшы галаву да кабіны грузавіка, - Хто-небудзь, падніміце!…
 Тут я прачнулася.
 Цікава, і куды гэта мы ехалі?