Тры дзверы

Тры дзверы

 Сон

 Прыехала ў Пецярбург, у госці, да стрыечнага брата. Дзверы адчыніла і ўпусціла мяне ў кватэру яго жонка.
 Ці не, гэта я да стрыечнай сястры ў госці прыехала, і яна сама мне дзверы адчыніла… Ці не…
 Заблыталася. Памятаю, у Пецярбург прыехала. А да каго? Абсалютна не памятаю. Можа, да сяброўкі прыехала, ці да выпадковай знаёмай, ці наогул да незнаёмых людзей… Памятаю толькі, што гэта быў Пецярбург, хоць самага горада не памятаю.
 А памятаю толькі, як мяне ў кватэру запрашалі зайсці. Звычайная кватэра, хрушчоўка, хоць і вялікая, з прахаднымі пакоямі. 
 Запрасіла мяне гаспадыня ўвайсці і паведаміла, што сняданак хутка будзе гатовы. А пакуль ён гатуецца, яна прапанавала мне прыняць ванну.
 Я зусім не жадала прымаць ванну, але, павагаўшыся, падумала, а чаму б і не прыняць.
 Дзверы ў ванны пакой адчыняліся ўнутр. Белыя, зіготкія новай фарбай, з узорыстым матавым шклом у верхняй палове. Яны ніяк не зачыняліся, як быццам учапіліся за нешта на падлозе.
 Я выпадкова паглядзела на дзвярны праём і ўбачыла, што там ёсць яшчэ адны дзверы, патаемныя. Я тузанула, і яны, лёгка слізгаючы, зачыніліся. Таксама белыя і асляпляльныя, пакрытыя вельмі тонкай і прыгожай белай кафлянай пліткай. Такой жа пліткай былі выкладзены падлога і сцены. Усё белае, чыстае, зіготкае.
 Падышла да ванны. Краны былі няшчыльна закрыты, і вада ціха цурчэла.
 Я паспрабавала закрыць краны, але вада пасля гэтага лінула з неймавернай сілай, і не ў ванну, а на падлогу. Яна лілася з кранаў, а таксама з душавога шланга, па ўсёй даўжыні. Памучыўшыся трохі, краны я закрыла. Паглядзела на лужыну і падумала: "Спачатку купацца, а потым усё вытру"
 Азірнуўшыся на дзверы, заўважыла, што яны расчынены насцеж,  вонкі, у пад'езд, а не ў калідор. Вялікія, масіўныя дзверы, пакрытыя чырвона-карычневай фарбай.
 "Добра, што своечасова заўважыла", - падумала я і пайшлі зачыняць дзверы.
 Высунуўшы руку з ваннай і ўхапіўшы дзверы за край (ручкі не было) пацягнула дзверы на сябе, зачыніла іх на вялікі шпінгалет.
 Пакуль зачыняла дзверы, бакавым зрокам заўважыла, што ў пад'ездзе стаіць і, ці то паліць, ці то чакае ліфт, грузны чырвонапысы суб'ект.
 "Як дзверы адчыніліся?" - думала я, уважліва разглядаючы шпінгалет. Пад ім быў выламаны вялікі кавалак дзвярэй, і хто заўгодна мог адсунуць яго знадворку.
 Як быццам пацвярджаючы мае думкі, чырвонапысы суб'ект падышоў да дзвярэй і адсунуў шпінгалет. Я яго засунула на месца. Ён ізноў адсунуў. Тады я высунула руку ў дзіру і на ўсю моц стукнула кулаком па чырвонай пысе…
 І прачнулася…