Травеньския катаклизмы

Травеньскія катаклізмы 

 сон

 Моцны вецер, які дзьмуў з-за дома, гнаў цяжкія пластовыя хмары. Хмары ішлі зусім нізка, на ўзроўні чацвёртага паверху. Цяжкія, шэрыя хмары, якія неслі на горад тоны снега. І снег гэты сыпаўся і сыпаўся з хмар, а на зямлі хутка раслі снежныя гурбы, шэрыя і змрочныя.
 "Але чаму снег? Зараз жа лета, травень…" - круцілася ў галаве.
 - Нішто сабе надвор'іца, - кажу ўслых. - Ну, і хмары. Ну, і вецер. Ну, і снег…
 - Не блюзні, - сурова кажа Лілька.
 Я здзівілася: ніяк не магу зразумець, што ў маіх словах блюзнерскае.
 - Тут такое дзеецца, - тлумачыць Лілька, - а ты ёрнічаеш.
 "Быццам бы не ёрнічаю. Кажу, што бачу"
 Дом дробна трасецца пад напорам ветра, і здаецца, што злёгку хіліцца. І становіцца страшна, а раптам не вытрымае і зваліцца.

 ***
 …Выходжу ў двор, а там Лілька ў лёгкай летняй сукенцы сярод шэрых ледзяных груд і шэрых велічэзных гурбаў з лапатай і венікам наводзіць парадак.
 - Ідзі ў хату, - кажу я ёй, - змерзнеш зусім.
 - Дзед Мароз пакрыўдзіцца, - адказвае мне Лілька, - калі мы будзем сядзець у цяпле, а не сустрэнем яго належным чынам.
 …Я заплакала ад бяссілля, што не магу прымусіць сысці Лільку ў дом. І яна таксама заплакала, цяжка і гаротна. І мы стаялі з ёй на гэтым змрочным ледзяным двары цэлую вечнасць і горка плакалі…

 ***
 …Апынулася я ў полі, далёка ад дома. Ноч. Неба чыстае, зорнае. Раптам ад гарызонту выкінулася, як стрэліла, разгарнулася доўгае вузкае воблака, прамое, як дарожка ў парку, і як быццам злёгку гафраванае.
 І пасыпаўся з гэтага воблака густы шэры снег.
 Я падумала, што ад такога воблака можна адысці ў бок, і адышла.
 А на зямлі пад воблакам стаў расці доўгі снежны вал.
 А вакол вала забегалі, замітусіліся снегавікі. І сталі снегавікі ляпіць будаваць мноства іншых снежных валаў па крузе, уздоўж і папярок.
 А я кінулася хутчэй выбірацца з гэтага ледзянога лабірынта міма і ўздоўж валаў, міма дзелавітых снегавікоў.
 І выбралася нарэшце, і апынулася на вяршыні ледзяной гары з жолабам проста да аркі ў наш двор. І я села і паехала ўніз хутка-хутка. І прыехала так па ледзяной дарожцы да самага дома.

 ***
 Ля пад'езда стаяла Лілька ў белым футры і белай шапцы, у белых боціках і белых пальчатках. А побач з ёй стаяў Чараўнік з кіем у руках.
 Чараўнік глядзеў на неба і казаў:
 - Гэта ненармальна. Як, неба, чыстае і светлае, ты дазволіла затуліць сябе гэтай шэрай хмары?
 Я паглядзела на неба. Яно было чарнільна-непранікальным.
 -О, неба, - сказала я нечакана для сябе, - вызваліся ад гэтай чорнай абалонкі…
 А потым падумала: "Хто я такая, каб з небам размаўляць? І чаго гэта я ўмяшалася?..."
 …А з неба пачаў сыпацца чорны чарнільны дождж. Неба стала вызваляцца ад чорнага полага…

 ***
 …Удалечыні з’явіўся смерч. Рухаўся ён павольна, уцягваючы ў сябе як снег і лёд з зямлі, так і чорную хмару з неба. Смерч рухаўся ў наш бок, і мы схаваліся ў пад'езд. У шчылінку бачылі, як смерч, круцячыся, ветліва і асцярожна прабіраецца паміж дамамі. І кажа пры гэтым:
 - Адзін я не спраўлюся, мне трэба стварыць сабе памагатых, маленькіх і вёрткіх смерчыкаў, і яны хутка ўсё тут ачысцяць…