Прыгоды у сне

Прыгоды ў сне

 …Стаю на прыпынку. Чакаю аўтобус, каб ехаць на працу. Часу ў абрэз, баюся спазніцца. Раптам, незразумела адкуль, з'яўляецца маленькая дзяўчынка. Ідзе і плача:
 - Дзядзька… Дзе мой дзядзька…
 А вакол, акрамя мяне і дзяўчынкі, нікога няма. Я падыходжу да яе і пытаю:
 - Ну, што з тваім дзядзькам.
 - Не ведаю, дзе ён, - плача дзяўчынка ў адказ.
 Тут я зразумела, што яе дзядзька ў краме, на куце. Я ўзяла дзяўчынку на рукі, і накіравалася ў краму. Ля адчыненых дзвярэй стаяла некалькі чалавек, і сядзеў вялікі, страшны сабака. Я паспрабавала праслізнуць у краму, трымаючыся далей ад сабакі. Той сядзеў спакойна, і ў мой бок зусім не глядзеў.
 Зайшоўшы ў краму, я убачыла, што гэта зусім не крама, а нейкі тэатр, і я патрапіла ў яго з боку апошняга рада. На сцэне хтосьці выступаў, і ўсё ўважліва слухалі.
 Раптам нейкі грузны пажылы мужчына ў апошнім раду зваліўся з крэсла на падлогу. І я зразумела, што ён памірае, і што менавіта ён - дзядзька дзяўчынкі. Я падышла да яго. Ён прыпадняўся з дапамогай суседзяў і сёў.
 - Я паміраю, - сказаў ён, цяжка дыхаючы. - Дзяўчынку трэба адвезці… Заходзь толькі не з параднага ходу, - звярнуўся ён да мяне, - а з бакавога. Табе насустрач выйдзе маладая і прыгожая, і незвычайна стройная Людміла Гурчанка. Ёй і аддай дзяўчынку. Калі выйдзе не вельмі стройная, гэта не яна, ёй не аддавай…
 "Напэўна, цёзка ", -  падумала я.

 ***
 …Я ішла з дзяўчынкай на руках уздоўж вышыхаваных у шэраг дальнабойнікаў, велічэзных грузавых машын з велічэзнымі фургонамі. З кожнай машыны гучала музыка, пры гэтым жаночы голас штосьці аб'яўляў у дынамік.
 Я ведала, што ў канцы гэтага шэрагу знаходзіцца такая ж машына, але без музыкі, кіроўца якой - Наталля. Яна чакае мяне, і павінна адвезці нас з дзяўчынкай па патрэбным адрасе. Вось і машына. Я залажу з дзяўчынкай у кабіну, і мы едзем па нейкай прасёлкавай дарозе. Наталля выявілася хвацкім кіроўцам. Машыну вяла хутка і хораша, спрытна і акуратна ўпісваючыся ў завароткі.
 - А ў мяне ты не жадаеш пажыць гэтыя дні? - спытала я ў дзяўчынкі.
 - Не, - сказала дзяўчынка.
 "Зразумела", - падумала я "Мы ж з ёй незнаёмыя…"

 ***
 Падыходжу да зашклёных дзвярэй. Дакранаюся да ручкі, і дзверы адчыняюцца. Заходжу ў кватэру.
 - Наталля, дзе ты? - клічу.
 Учора мы з ёй адвезлі дзяўчынку па часовым адрасе. Сёння павінны забраць яе адтуль, і адвезці дахаты. 
 На мой кліч выходзяць дзве дзяўчыны. Адна Наталля, другая - яе сястра Таццяна.
 Яны пачалі мне распавядаць пра нейкія праблемы, якія ўзніклі ці то ў іх у сям'і, ці то ў суседзяў.
 Я ўважліва слухаю, спагадаю. Раптам Наталля перапыніла свой аповяд, і паглядзела на мяне ва ўпор, неяк падазрона:
 - Ты куды?
 "Я, быццам бы нікуды…" - падумала я і здзівілася. - "Стаю, слухаю ўважліва…" І прачнулася.
 ***
 У Цуме, побач са стойкай бара разгарэўся скандал. Пакупнікі сталі выклікаць дырэктара - і дырэктар з'явілася. Жанчына сярэдніх гадоў у доўгай квяцістай сукенцы.
 Я выпадкова паглядзела на падлогу і ўбачыла вялікую лужыну.
 - Вы гляньце, што ў вас дзеецца? - сказала я дырэктару і паказала на лужыну.
 Дырэктар падышла да лужыны, ды як плясне па ёй нагой. Да мяне даляцела некалькі кропель. Я раззлавалася. Таксама падышла да лужыны, і як плясну па ёй нагой, і абліла дырэктара з ног да галавы. Яна ўцякла.
 - За міліцыяй пабегла, - сказаў хтосьці з натоўпу.
 "Трэба змотвацца", - падумала я і пайшла да выйсця.
 Іду па вуліцы, і бакавым зрокам бачу за сабой нечы чорны цень.
 "Хвост", - падумала я і абярнулася.
 Але гэта быў мой малодшы брат. І не такі, як зараз, а школьнік. І мы пайшлі далей разам… 

 ***
 …Сяджу ў нейкім пакоі, і мяне ахоўваюць два міліцыянеры.
 "Як гэта мяне собіла зноў у гэты ж сон патрапіць?" - падумала я.
  - Ведаеце, гэта ўсяго толькі сон, - сказала я міліцыянерам.
 Яны глядзяць на мяне і іранічна ўсміхаюцца.
 - Не верыце? - кажу я. - Калі я засынаю, я трапляю ў ваш свет. Але варта мне прачнуцца, як я адгэтуль адразу знікну.
 Яны працягваюць іранічна ўсміхацца.
 - Вось я цяпер ушчыкну сябе за руку, і мне будзе зусім не балюча. І гэта будзе доказам, што гэта сон, - кажу я, і шчыкаю сябе за руку. Балюча… Я здзівілася.
 А міліцыянеры глядзяць пераможна. Як быццам кажуць: "Што, з'ела? Не дуры галаву…".
 "Можа, руку адрэзаць, каб паверылі?" - падумала я. Але нават у сне пабаялася гэта рабіць.
 Тады я бяру шарыкавую ручку і пачынаю тыкаць ёй сабе ў руку. Таксама адчувальна.
 - Гэта трэба ж, - кажу я міліцыянерам. - Як мяне собіла, пасля таго, як я прачнулася і зноў заснула, ізноў у гэты сон патрапіць.
 І стала ўспамінаць падрабязнасці таго, што здарылася ў Цуме. І неўзаметку для сябе зноў там апынулася.
 "Вось міліцыянеры здзівіліся" - падумала я і прачнулася…