Пра инвалида

Пра інваліда

  Сон

  Прачнулася сярод ночы радасная: цэлых тры сны запар прыснілася. І ўсе такія цікавыя. Запішу. Толькі трэба не забыцца запісаць і чацвёрты, пра інваліда. Успомніць і запісаць, пакуль не забыўся. І стала я ўспамінаць пра інваліда. Успомніла. Узрадавалася, а потым выявіла, што ўсе тры цікавыя сны начыста сцёртыя з памяці. Нічога не памятаю. Вельмі знервавалася.
  Ну, няхай, хоць адзін запішу.


  Такім чынам, пра інваліда

  …Кінулася даганяць падыходячы да прыпынку аўтобус. А ён, не спыняючыся, праехаў міма. А я пабегла побач з ім, чакаючы, калі ён нарэшце спыніцца і адчыніць дзверы. А ён не спыняецца і не спыняецца.

  Тады я вярнулася на прыпынак. Там стаяў іншы аўтобус з адкрытымі дзвярыма. А калі падышла мая чарга заходзіць, ён зачыніў дзверы і паехаў.

  Спыняецца насупраць мяне адкрыты аўтамабіль:

  - Садзіцеся, падвязу.

  Я села побач з кіроўцам. І тут выявіла, што я не ў адкрыты аўтамабіль села, а ў інвалідную каляску ўціснулася побач з інвалідам.
  Сяджу, вылазіць неяк ужо нязручна: а, раптам, пакрыўдзіцца.

  - Вам куды? - пытаецца інвалід.
  - А і не ведаю, - адказваю я, - датуль, пакуль нам па шляху.

  І паехалі мы з ім на інваліднай калясцы спачатку проста па дарозе, пад мост, потым налева па крузе заехалі на мост. Потым проста-проста, ізноў налева, і прыехалі ў вельмі дзіўнае месца. І трывожна стала ў мяне на душы: куды ён мяне прывёз?

  А інвалід вылез з каляскі і кажа пагрозлівым тонам:
  - Я цяпер адлучуся ненадоўга, а ты нікуды не сыходзь.

  А я раззлавалася, схапіла інваліда за шкірку і кінула яго з моста ў раку. І бачыла, як ён там плыве супраць плыні, хораша заграбаючы рукамі.
  І стала мне страшна, і пабегла я па мосце наперад і наперад. І на бегу спрабавала адкрыць вочы, каб прачнуцца. А вочы не адкрываюцца, як быццам зрасліся павекі.
  Бягу я далей, адкрываю павекі свае, і баюся, што інвалід мяне дагоніць.
  Бягу і бачу ў шчылінку, што вось яна, бабуліна кухня, звязкі лука вісяць у куце ля печы. Крыху далей на сцяне вісяць ручнікі і бачны кут канапы. 

  І вось яшчэ апошні неймаверны высілак, і адкрыла я вочы і апынулася на кухні ў бабулі.

  - Што ты робіш? - пытаецца Сашка.
  - Ды вось, насілу прачнулася, - адказваю.
  - Не можа такога быць, - кажа Сашка, - калі жадаеш прачнуцца, то адразу прачнешся.

  …І тут я прачнулася.