Дон з беларускага Палерма

     Ён быў з пскоўшчыны, Васіль. Ён яшчэ іншым разам з гумарам падкрэсліваў гэта цытатай з даваеннага фільма «Аляксандар Неўскі»: «Мы пскапскія». Рэдка, у вузкім коле, але было. Цікава, што і імя па-бацьку ў яго было адпаведнае – Ляксандравіч, і вучыўся ён сваёй прафесіі ў горадзе на Няве, тым самым, што зараз Пецербургам завецца, іншым разам і бандыцкім. Мала калі яго клікалі  імем па-бацьку, шчыра кажучы. Дакладней, вельмі рэдка; толькі калі колькасць слухачоў была больш за трох. Але ўсе запар, нават старэйшыя за яго так яго клікалі, - Васіль Ляксандравіч. Былі і такія, старэйшыя, хоць сам ён нарадзіўся ажно ў год перамогі, у 45-м. Не прыгожа неяк гэта магло выглядаць, калі б яго на людзЯх клікалі «Васіль», або ўвогуле «Вася», я так мяркую. Калі размаўлялі тры-чатыры чалавекі, дык было ўжо наадварот. Мала таго, што Васіль Ляксандравіч для самага меньшага па росту ў кожнай кампаніі гучала штучна, дык і паводзіны Васіля былі ў стратэгічным пляне амаль юнацкія. Для яго не было занадта вялікіх аўтарытэтаў. Літаральна кожнага ён мог абмяркоўваць у вузкім коле прама ў яго прысутнасьці. Я і зараз назваў яго Васілём толькі таму, што пішу як быццам для аднаго чытача, не для калектыўнага чытання. Можна было б спрачацца аб ягоных паводзінах і рашэннях, нават па працы ў чым заўгодна, ды толькі і ў працы, і па жыцці ён меў сфэры безумоўнага першынства над кім заўгодна; у нас дык дакладна над усімі, а па-за межамі нашай фірмы ну хіба што ўзброены да зубоў па гэтых сфэрах мог нейкі час утрымацца вышэй за яго. А наша фірма мела  справы і з фірмамі зза меж нашай краіны, і з ўсходу, і з захаду, і з поўначы. Ён быў сапраўдны  спецыяліст па сваёй адукацыі і прафесіі. Сваю базу ведаў ён прашчупаў на шматгадовай практыцы так, што іншым разам здавалася пераканае любога «прахфесара» не толькі з той ленінградскай навучальнай установы, але і з устаноў павышЭй. Бо затыкаў за пояс і прызнаных аўтарытэтаў, і прызнаных дыктатараў увесь час сваёй працы, лёхка, амаль імгненна. Гэта, прафесійная сфэра можа і не была б нічога вартая, калі б не ягоная агульная рыса. Ён  па свайму разуменню абіраў істотнае, і не істотнае, ня гледзячы ні на якія парады да і пасля падзеі. Спачатку выслухваў да канца амаль усіх, а потым прымаў рашэнне.
З прыманнем ім такога рашэння яго ўжо было практычна не пераканаць. Некалькі разоў за апошнія гады яго пыталіся аб бязглуздасьці выкарыстання адпускоў выключна для працы. Хаця б разочак на гарачым пясочку ля цёплага мора пуп прагрэў бы, казалі. Так, - амаль моўчкі   адказваў ён. Але так ні на адзін курорт за сваё жыццё і не з'ездзіў, абышоўшы ў маладыя гады тысячы кіламетраў расійскай поўначы. Толькі каб сям'і, толькі каб было што даць дзецям. У яго была толькі траціна страўніка адзін час.
Старэйшы сын, небарака, мабыць усімі сваймі паводзінамі казаў, - Бацька я не варты такой увагі з твайго боку!
Я сам. І трапляў, і трапляў у сур'ёзныя  «пераплёты». Можа і сапраўды мая тэорыя праўда? Ну ў тым, што хлапчукі гэта нашчадкі улюблёнага бацькі, і халаднаватай маці? Можа й сын і супруга такім чынам яму спрабавалі патлумачыць неабходнасць заняцца сваім здароўем? А ён проста не заўважыў гэтых дробязяў? А як яму было іх заўважыць, калі ў яго была і выдатная дачка, ужо ягоны халодны  працяг, спецыяліст па сваёй справе, якая таксама па-бацькоўску «гуляе толькі па вялікаму рахунку»? Перш-наперш свая сям'я... Свой муж, свае дзеці, ягоныя ўнукі.
Ён пражыў амаль на два дзесяцігоддзі меньш за свайго ўласнага бацьку, і абодвух сваех старэйшых братоў.
Ён практычна ўсім саступаў. У спрэчках і па-працы, і падчас кароткіх адпачынкаў, і па быту, і, нават, па гульні ў шахматы(!)  Але усе, хто ў яго выйгравалі знаходзіліся ў нейкім падвешаным стане. Ён мог у кожны момант адыграцца, і рабіў гэта з самымі вялікімі начальнікамі і «грасмайстрамі» на, так званых, «кароткіх дыстанцыях».
Побач з ім з аднаго боку быў упэўнены ў сваёй перамоге, але і настолькі ж упэўнены, што Васіль менавіта паддаецца, наўмысна паддаецца, каб ты сам зразумеў сваю памылку! Усе, хто з ім працаваў, зрабілі вельмі нядрэнную кар'еру.
(Ну можа хіба што крамя мяне))
Зараз, калі яго ўзгадваю, гэнага «пскапскога» «дзядзьку» , які ведаў беларускую мову лепей за большасць «карэнных» беларусаў і не разбяру; па ўласнаму жаданню пішу, або па ягонай «прапанове, ад якой немагчыма адмовіцца», напісана гэта

*Палерма сталіца італьянскай Сіцыліі

На здымку або Пскоў, або Палерма. Я дакладна не ведаю.

======================
Примечание:
Перевод на русский язык для чтения другими читателями запрещаю своим авторским правом.
Не настолько отличаются русский и белорусский языки, чтобы это было слишком сложным личным хобби. И одновременно это достаточно личная матрёшка в матрёшке, я считаю, чтобы быть раздетым кем-то для кого-то.