Пра сувязи

Пра сувязі

 Ў маім дзяцінстве, у Наваполацку, было дрэнна з прадуктамі. І не толькі з прадуктамі. З любымі таварамі. І многа што даводзілася не купляць, а "даставаць" праз знаёмых і прыяцеляў. У маёй мамы ў знаёмых і прыяцелях хадзіла паўгорада. Яна ўвесь час для кагосьці штосьці шыла, вышывала, вязала і "даставала".
 Мама працавала тады экспедытарам трэста сталовых і рэстаранаў. І "дастаць"  магла ўсё, што можна было з'есці ці выпіць.
 Я была далёка ад гэтага механізму, і зусім ім не цікавілася, і, можа быць, нават не здагадвалася б пра яго існаванне, калі б мяне не паспрабавалі аднойчы выкарыстоўваць замест "кур'ера".
 Вучылася тады я ў першым класе.
 Мая настаўніца Вера Канстаўцінаўна дала мне рубель, і я пайшла ў краму, да мамы. Рубель я паклала ў запалкавую скрынку, каб не згубіць.
 Па дарозе я пра нешта задумалася, і неўзаметку для сябе шпурнула запалкавую скрынку на зямлю, яна мне замінала весці рукой па падстрыжаных кустах уздоўж ходніка.
 Іду я так, іду, вяду рукой па кусціках, а потым успомніла: "Рубель у скрынцы", і пабегла зваротна.
 Скрынку ніхто не падабраў. Яна ляжала на ходніку раздушаная нечай нагой. Я ўздыхнула з палягчэннем, падняла скрынку: рубель быў на месцы. І пайшла далей, у краму.
 Мама, у абмен на рубель, уручыла мне карычневы папяровы пакет з дзясяткам яйкаў, і я пайшла зваротна ў школу.
 На парозе школы мяне падпільноўваў Мікола Пашкоў з кампаніяй. "Куды ідзеш?", - пытае, і ў школу не пускае. Я пайшла на злом, і нейкім дзівам прабілася. Але дзвярамі ляснула па карычневым пакеце.
 Што я прынесла Веры Канстаўцінаўне, бачыла толькі яна сама.
 І па яе твары я зразумела, што яна моцна незадаволена змесцівам пакета.
 Больш мне такіх адказных заданняў не давалі.