Гурман экзатычны

Гурман экзатычны

 ці страшная помста, за тое, што выжылі
 ***
 …Сяджу на зручнай драўлянай лаўцы ў парку Чалюскінцаў. Пад хвоямі. Сонечнае святло, прабіваючыся скрозь ігліцу, афарбоўвае ўсё ў далікатны залаціста-зялёны колер.  Адпачываю, атрымліваю асалоду ад дзівоснага хваёвага водару, то вяжу квадрацікі, то чытаю кнігу. Міма па дарожцы шпацыруюць людзі. Яны мне не замінаюць і я ім таксама. Як быццам адна ў цішыні парку.
 Злева ад мяне ўселася пара. Яна - дама, гадоў шасцідзесяці, з пышнай светлай прычоскай, у доўгай белай сукенцы, размаляванай экзатычнымі ліянамі. Вельмі пышная, як з карціны Кустодзіева сышла. Ён - дзядок, гадоў васьмідзесяці, стандартны старэнькі сухаваты дзядок, як на карціне "Няроўны шлюб" Васіля Пукірова. І пачалі гучна размаўляць. З пачутых фраз я зразумела, што яны не знаёмыя, і тут, у парку Чалюскінцаў сустрэліся з мэтай пазнаёміцца. Ён, былы вайсковец, сваім надтрэснутым бразготкім тэнарком весела і ўзбуджана распавядаў сваёй даме, як яны ў войску цэлымі днямі рэзаліся ў прэферанс, і хто і што прайграваў, і пры якіх абставінах.
 Яна, густым прыемным басам перыядычна дзівілася:
 - Як, такія сур'ёзныя людзі, у фуражках, займаюцца такім глупствам?..
 А ён, паляпваючы яе па шырокай спіне, радасна бразгатаў:
 - Як табе пашанцавала са мной… Мужчынская ўвага, ласка. У, якая ты апетытная. Здаецца, так бы і з'еў цябе…
 А яна, задаволеная кампліментамі, басавіта параготвала.
 …А я, злая, што ўварваліся на маю тэрыторыю, хутка давязала квадрацік, устала і сышла…
 ***
 …У Гірлацумбаевай Ахмары Бурдулакаўны мужа зваліў параліч, роўна два гады назад. Колькі яна з ім прамучылася, пакуль не вызначыла на доўгі час у спецыялізаваную санаторыю.
 Застаўшыся  адна, Ахмара Бурдулакаўна затужыла ад адзіноты і стала шмат часу праводзіць за кампутарам. Вельмі хутка ў яе з'явілася шмат электронных сяброў, ад шасцідзесяці да васьмідзесяці гадоў. Пагутарыўшы трохі, яны пачыналі настойліва запрашаць яе на спатканне. Але Ахмара заўсёды знаходзіла чыннік адмовіцца ад гэтых спатканняў. Адмаўлялася мякка, тактоўна, каб не пакрыўдзіць суразмоўцу. Маўляў, я б з радасцю, ды вось такія справы, што не атрымліваецца.
 Як так атрымалася, што палкоўнік у адстаўцы Расіца Іван Данілавіч яе ўгаварыў на сустрэчу,  Ахмара Бурдулакаўна і сама толкам не зразумела. Але неяк угаварыў.
 "Каб я цябе адразу ўбачыў, - пісаў ён у паведамленні, - апранеш тое, што я табе дашлю".
 І ён даслаў ёй пасылку, у якой была раскошная белая сукенка, па белым фоне якога знізу ўгару паднімаліся дзіўныя павойныя расліны. Таксама даслаў пышны белы парык, выкладзены ў высокую, прыгожую прычоску, і цёмныя акуляры.
 Надзеўшы ўсё гэта, Ахмара Бурдулаковна заўважыла, якая яна стала прыгожая, не гледзячы на шэсцьдзесят два гады.
 Пакруціўшыся трохі перад люстэркам і палюбаваўшыся на сябе, Ахмара Бурдулаковна паспяшалася ў Парк на спатканне…
 ***
 …Палкоўнік у адстаўцы Расіца Іван Данілавіч, вельмі любіў бландынак, пышных, як на карціне Кустодзіева, любіў іх палкоўнік пад белым соусам…