Сорак Сашак - Сашка эпизадычны

Сорак Сашак - Сашка эпізадычны

…У шостым класе назначылі мяне "Рэйдавай брыгадай". Павінна я была хадзіць па дамах і правяраць, як мае аднакласнікі рашаюць задачкі па матэматыцы. І, калі трэба, дапамагаць.
За сваю нагрузку ўзялася я добрасумленна, з запалам. Прыходзіла да якога-небудзь двоечніка дадому і пыталася:

- Матэматыку зрабіў?
- Не-а…
- Давай разам зробім…

І мучыла я яго датуль, пакуль ён сам не спраўляўся з задачкай. Задавала навадныя пытанні, малявала падобныя схемы.
А дома ў сшытак запісвала, дзе, калі і ў каго была, і чым займаліся.


Неяк класная вырашыла праверыць, ці выконваю я сваю грамадскую нагрузку. Падняла мяне сярод уроку матэматыкі і загадала адчытацца пра зробленую працу. Я ўстала і добрасумленна зачытала ўсе запісы ў сшытку. Класная на гэтым супакоілася і больш мяне не правярала. А я ў найблізкія дні перастала наведваць аднакласнікаў, паколькі сталі яны ад мяне хавацца.


Запомніўся выпадак, як я прыйшла пасля гэтай справаздачы наведаць свайго суседа па парце Воўку Трыча. Прозвішча яму падыходзіла, паколькі вучыўся ён добрасумленна на адны тройкі.

У гэты рэйдавы паход узяла я з сабой сваю лепшую сяброўку Марынку.
Паднімаемся мы на паверх, я націскаю кнопку званка.
І тут аднекуль зверху чуецца Воўкін голас:
- Ты, быдла, чаго прыйшла!

Я раблю выгляд, што нічога не чую і зноў націскаю на званок. Дзверы адчыняюцца, на парозе стаіць хлопчык, старэйшы брат Воўкін.
- Сашка! - крычыць радасна Воўка аднекуль зверху, - скажы ім, што мяне дома няма.
- Скажыце, калі ласка, - пытаюся я, не чуючы Воўкіных крыкаў, - Вова дома?
- Правальвай, Валька, адсюль! - крычыць зверху Воўка.
Я нічога не чую і пытальна гляджу на Сашу.
- Воўкі дома няма, - адказвае Саша.
- Тады да пабачэння, - кажу я. Пасля чаго мы паварочваемся і сыходзім. І ўслед нам нясуцца аднекуль зверху Воўкіны крыкі:
- Сыходзьце, сыходзьце!... Каб я больш вас тут не бачыў!...