Зямля - камунальная планета!

Калі то, зусім яшчэ нядаўна па геалагічных мерках, жылі мы сярод першароднай прыроды ў ганарлівай адзіноце...

З аднаго боку жылі нядрэнна, ніхто нікому нічога не быў павінен, кожны сам сабе быў рэжысёр, цар, бог і начальнік...

Што жадалі, то і дзеялі ўвогуле.

Прырода нам памылкі прабачала, таму як вялікай шкоды мы ёй не наносілі, нават наадварот, угнойвалі мы зямлю, як і ўсе іншыя божыя стварэнні.

Усё што было ў межах нашых запатрабаванняў здабывалі мы сваімі рукамі, нагамі і галавой.

Але вось нас стала шмат...
Вельмі шмат...

Таму з'явіліся сярод нас людзі, якія, не моцна задумваючыся пра наступствы сталі крычаць, што нас занадта шмат...

Спачатку яны толькі крычалі, а потым яшчэ і дзерціся пачалі.

За хлеб, за ваду, за месца пад сонцам, за лепшую дзель і іншыя прывілеі, якія адмысловых выгод не дадавалі, але фармавалі характар зласлівы і падазроны, здольнасць на ўсякія поскудзі дзеля лішняга кавалка...

Дайшла справа нават да сусветных войн, на якіх мільёнамі забівалі людзей абсалютна невінаватых і асабліва мірных.

Хто ў выніку тых войн стаў жыць лепш?

Ды ніхто ў сутнасці.
Нажытыя на чужым горы гроша ніколі празапас не ідуць, нават калі яны залатыя, а прыгожыя паперкі з партрэтамі паважаных людзей праўдзівай павагі нікому не дадаюць.

Успомнім як мы перажывалі цяжкія часы.
Калі наставаў ледніковы перыяд, збіраліся мы ў вогнішча ў камунальных пячорах, пасля вайны жылі ў камунальных кватэрах.

Цяпер час складанае, планеце ці пагражае тое астэроід, ці то сусветная ліхаманка, ці то новая сусветная вайна...

А можа, варта нам успомніць досвед продкаў, ды не марнуючы сіл на новую вайну пачаць асвойваць «новыя месцы» - акіяны і космас? Там месцы ўсім хопіць, калі жыць па сумленні, у свеце і згодзе...