Трансфармаваны свет

Трансфармаваны свет

…Усе натоўпам кінуліся да прахадной, каб ехаць на Туплашчадку.
"Трэба заплечнік аднесці ў будынак" - падумала я і вярнулася пад падстрэшак за заплечнікам. Побач з маім заплечнікам стаяў нечы пакет з цукеркамі. Я ўзяла тое і другое і пайшла.

- Гэй, гэй, - закрычала мне ўслед прыбіральніца, - Яна не любіць, калі бяруць яе цукеркі!
Дзве прыбіральніцы сядзелі на лаўцы і, дыгаючы нагамі, лузалі семкі.

Павагаўшыся трохі, я ўсё ж пайшла далей.
- Гэй! - крыкнула мне ўслед прыбіральніца, - дай мне трохі цукерак, а то іншага такога выпадку больш не падвярнецца!

Я вярнулася і працягнула ёй адкрыты пакет. Яна сунула туды руку каўшом і зачарпнула цэлую кучу цукерак горкай.

Я пайшла. Зазірнуўшы па дарозе ў пакет, і ўбачыўшы, што там засталося толькі пяць цукерак, я вырашыла, што не варта дзеля іх ісці ў будынак і пайшла адразу на прахадную.

А раптам усе ўжо з'ехалі, не дачакаўшыся мяне? Тады прыйдзецца ісці пешшу на Туплашчадку.
Абмінуўшы будынак я ўбачыла, што наперадзе перад прахадной стаіць Лена,  і махае мне рукой, паўтараючы гучна:

- Валя! Валя!

Я пайшла напрасткі, а потым заўважыла, што глеба пада мной гліністая, зусім вадкая. І я, праваліўшыся па пояс, накіравалася да стромкага абрывістага берага і ўхапілася за траву, якая расце зверху.

І бераг тут жа стаў абсыпацца і бурыцца.
Да краю падпаўзла Ала і працягнула мне руку. Цягнула яна мяне, цягнула, павольна адпаўзаючы назад, і сінхронна бурылася глеба, і тануў пясок у вадкім брудзе, сам ператвараўся ў бруд…

…І вось сядзім мы з Алай у маленечкай адкрытай альтанцы на вяршыні вітых усходаў слупком у зусім пустой прасторы, мурзатыя і задаволеныя.
І вакол у гэтай пустой прасторы плаваюць касякі дзіўных рыб, падобных на людзей без рук і ног. Плаваюць, з заячым піскам уцякаючы ад драпежных, нябачных рыб, якія спрабуюць дагнаць іх і адкусіць яшчэ кавалачак ад абцінка нагі….

…І смутна ўзгадваецца, што напярэдадні ўсіх гэтых падзей я гаварыла Канаеву ўсё, што я пра яго думаю. Гучна гаварыла. Вельмі гучна. Здаецца, нават крычала. А ён уважліва слухаў. Вельмі ўважліва, не перабіваючы.
Звычайна ён сам любіць доўга гаварыць, і ўціскацца у яго маналог бескарысна і немагчыма…