Reis van Wolfje

Tatjana Rensink

2011

Nederland

Formaat: 12 x 19 cm
Pagina aantal: 24
ISBN: 978-3-7103-1680-7

plaatjes van Solange Voots




Reis van Wolfje (Путешествие волчонка)



Er was eens een Wolfje. Hij woonde bij zijn moeder. Zijn huis was aan de rand van het bos. Voor het huis was een zeer mooie tuin waar veel bloemen groeiden. Maar alles was er zwart en wit. Alle bewoners waren verdrietig. Het was saai en moeilijk om er te leven. Zelfs de zon was niet zichtbaar. De hemel en de zon waren van dezelfde kleur.

Alleen Wolfje was nog steeds erg vrolijk en vriendelijk. Hij begroette altijd iedereen en was zeer beleefd. Maar hij kon niet iedereen vermaken, zelfs zijn moeder niet. Zij zat helaas altijd  bij het raam en zuchtte.

En al snel kwam de verjaardag van Wolfje. Moeder feliciteerde hem en zij had een taart gebakken.

- Mama, waarom lacht niemand wanneer ik glimlach? - klaagde Wolfje bij zijn moeder. - Alleen jij feliciteerde mij!

- Wees niet beledigd Wolfje. Toen de wereld kleurrijk was kwam er een sterke wind en de zon en de regen verstopten zich. Alle kleuren verdwenen uit het licht. Daarom is alles nu zwart en wit. Niemand kan de kleuren terug vinden. Iemand moet de magische kleuren vinden! En dat kan alleen iemand die heel vriendelijk, beleefd en leuk is!

- Ik ga ze zoeken! - riep Wolfje dapper. - Ik ga op reis!

En Wolfje ging op zoek naar de kleuren. Moeder zat te huilen voor het raam en wachtte op de kleine jongen.

De lange weg van Wolfje was langs de paden van het bos. En plotseling ontmoette hij een oude Wolf. Hij hinkte en liep met een stok en zuchtte droevig.

- Waar ga je heen? Je rent als een konijn. - zei de oude Wolf met een schorre stem.

- Ik ben op zoek naar de kleuren! - zei Wolfje.

- Ik heb gehoord dat de wind de kleuren meenam! Ik hoorde hem in het midden van het bos! - de oude wolf wees naar opzij.

- Dank u! - bedankte Wolfje en ging daar heen.

Hij rende verder en bereikte de dichte bossen en stopte. Hij was een beetje bang. Het bos was zwart en er was weinig   licht.

Maar Wolfje voelde een wind om hem heen en die wind zuchtte treurig.

- Wind, wind, geef de kleuren terug, dan zul je ook plezier krijgen! - riep Wolfje, maar niemand antwoordde en de wind ging liggen.

- Bent u op zoek naar de wind? - giechelde plotseling Egel, die naast een open plek zat en zijn zachte naalden kamde.

- Nee, ik ben op zoek naar de kleuren, zodat de wereld weer kleurrijk wordt! - antwoordde Wolfje.

- Ik heb gehoord dat de regen de kleuren heeft weggespoeld - zei Egel heel belangrijk.

- Weet je waar ik de regen kan vinden? - vroeg Wolfje.

- Ik zag hem vanochtend in het bos! - wees Egel naar het pad, dat diep in het bos lag.

- Dank je wel! - zei Wolfje en ging meteen op  pad.

- Wat een leuk Wolfje! - dacht Egel verrast en riep hem na. - Veel geluk voor jou, Wolfje!

- Ik vind de kleuren en iedereen zal gelukkig zijn! - riep Wolfje naar hem en rende snel door het bos.

Hoe ver hij ook ging, de wind was altijd naast hem. De wind cirkelde om hem heen en soms floot hij vrolijk.

- Waar loop jij heen, Wolfje? - vroeg plotseling Eekhoorn van uit een boom.

Ze sprong uit haar hol met een grote paddestoel in haar hand en glimlachte plotseling:

- Je hebt zo veel plezier! Waar ga jij naartoe?

- Ik ga de kleuren zoeken en de wereld kleurrijker maken! - Wolfje stopte en glimlachte.

- Oh, hoe durf je! Vind de kleuren, alsjeblieft! Dan lijkt zelfs deze paddestoel lekker! - zei de Eekhoorn.

- Egel zei dat de regen de kleuren had weggespoeld - zei  Wolfje. - Ik moet de regen vinden!

- De regen is net vertrokken naar het bos! - Eekhoorn wees  in de richting van het bos. - Dank je wel! Wacht hier, dan zal ik  de kleuren brengen! - Wolfje zwaaide naar haar en rende verder met de wind.

Zodra hij in het dichte bos kwam, zag hij Beer. Beer zat langs de weg in het zachte gras iets te eten uit een pot.

- Hallo Beer! - riep Wolfje vrolijk. - Wat eet je?

- Ik dacht dat het honing of jam was en dit is helaas zure room, - zei Beer treurig. - Het heeft geen kleur. Ik weet niet wat voor soort voedsel het is.

- Ik ga op zoek naar de kleuren! Ik kom terug en dan kun je alle prachtige kleuren zien! - beloofde Wolfje.

- Veel geluk, goede welp! - En Beer glimlachte.

- Dank je wel! - Wolfje sprong tevreden weg en rende naar de rivier die in de buurt was.

Aan de kant van de rivier lag een mooie brug. Zodra  Wolfje bij de brug kwam, begon het zacht te regenen.

Wolfje wreef in zijn handpalmen en zei zacht:

- Regen, regen, breng de kleuren en je hoeft niet te huilen!

Maar de regen bleef huilen. Een briesje wervelde opgewonden rond. Wolfje keek omzich heen waar hij was.

Toen zag hij een nabijgelegen woning. Het huis was helemaal wit. Maar voor het huis zat op het pad Konijntje. Hij was iets in een boek aan het schrijven.

- Hallo, Konijntje! - zei Wolfje. - Wat doe je?

- Ik ben aan het tekenen, maar alle potloden zijn helaas zwart!  - zuchtte Konijntje.

- Ik ga op zoek naar de kleuren en breng ze naar jou! - zei  Wolfje.

- Ik hoorde dat de zon de kleuren heeft verborgen - mompelde Konijntje.

- Ik zal de zon vinden! - antwoordde Wolfje zelfverzekerd. - Ik wens iedereen het beste en wil daarom helpen!

- Dank je wel! Ik zal zeer blij zijn als de kleuren naar ons terug komen! - riep Konijntje en kreeg weer een beetje plezier.

Wolfje zwaaide naar hem en samen met de regen en de wind zette hij zijn tocht voort. Maar lang hoefde hij niet meer te gaan. Het bleek dat Wolfje al aan de rand van het bos was waar zijn eigen huis is en daar zat zijn verdrietige moeder voor het raam.

- Hij is weer terug! - Haan sloeg met zijn vleugels en sprong op het hek terwijl hij glimlachte.

- Ik was op zoek naar de kleuren en heb ze niet gevonden, - zuchtte Wolfje.

- Ik vond de wind en de regen, maar ze hebben geen kleuren. Waar is de zon nu te vinden?

U bent heel vriendelijk, beleefd en leuk Wolfje! - glimlachte Haan. - Voor dit verdien je een groot geschenk!

Haan kraaide, stond op en wees naar de hemel. De wind en de regen begonnen te dwarrelen en dansten samen.

Ze waren niet langer verdrietig en ook blij net als Wolfje. Wolfje sprong van vreugde met hen mee en plotseling viel uit de hemel het pakketje met de kleuren in zijn handen!

Hij was dolblij en nam een penseel die in de doos met kleuren  lag en zwaaide ermee. Haan zag weer alle kleuren. De zon scheen geel aan de blauwe lucht en daar achter een kleurrijke regenboog van zeven kleuren: rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet.

Wolfje liep snel met de kleuren terug naar Konijntje. Zwaaiend met zijn penseel met de kleuren sprong Wolfje gelukkig rondom Konijntje en opeens was alles kleurrijk en leuk.

- Dank je, Wolfje! Nu kan ik weer versieren en genieten! - lachtte Konijntje gelukkig.

- Alsjeblieft! - antwoorde Wolfje. - Kom naar mijn verjaardag vandaag!

- Is jouw verjaardag vandaag? - vroeg Konijntje blij. - Ik zal zeker komen!

Wolfje sprong weer van blijdschap en rende snel verder. Hij rende over de brug.

Beer was daar nog steeds en zat met een pot op een open plek en wachtte op Wolfje.

- Ik heb de magische kleuren als geschenk gekregen! - zei Wolfje vrolijk tegen hem en zwaaide met de kleurdoos en penseel.

In een oogwenk was alles nu kleurrijk bij Beer en hij zag dat in de pot geen  zure room maar jam zat! Beer was blij en stond te springen van vreugde, net als Wolfje.

- Kom naar mijn verjaardag vandaag! - nodigde Wolfje hem uit.

- Ik zal zeker komen! - riep de gelukkige Beer.

En gelukkig Wolfje ging verder. Hij stapte met de doos met de kleuren en een kwast in zijn handen door het bos en strooide de verf in de rondte.

En alles was weer gewoon kleurrijk en leuk. Wolfje liep door een kleurrijk bos, waar iedereen vrolijk zwaaide en de vogels zongen.

Wolfje rende naar de rand van het bos waar Eekhoorn op hem wachtte met zijn paddestoel.

- Ik heb de kleuren gevonden! - zei Wolfje en kleurde alles rondom Eekhoorn.

Wat was Eekhoorn blij! De Vlinders vlogen rond in een blijde dans. En de bloemen knikten met hun kleurrijke hoofden.

Wolfje nodigde Eekhoorn ook uit voor zijn verjaardagsfeestje.

- Ik zorg ervoor dat ik er ben, - knikte Eekhoorn. - Ik neem een geschenk mee!

- Dank je wel, Eekhoorn! - zei Wolfje gelukkig huppelend.

- Nee, jij bedankt, lief Wolfje! - zei Eekhoorn.

Wolfje zwaaide terug en liep nu naar  Egel.

Wolfje wist dat ook hij op de kleuren wachtte en dat de wereld nu mooier en leuker was.

Egel zat nog steeds op het gras zijn zachte naalden door te kammen.
 
- Hoera! - Egel sprong op en draaide zich om. Wolfje had de kleuren rond gestrooid en alles was weer zo kleurrijk als vroeger!

Zo een schoonheid had Egel nog nooit eerder gezien! Ook hij was blij en vrolijk en hij danste met Wolfje op het gras.

- Kom naar mijn verjaardag vandaag! - nodigde Wolfje hem uit.
 
- Natuurlijk kom ik! Dank je voor de kleuren, goed Wolfje! - Egel klapte in zijn handen.

Wolfje zwaaide en liep terug naar huis. Plotseling herinnerde hij zich dat hij de oude Wolf op zijn weg had gezien. Wolfje stopte en keek om zich heen. De oude Wolf zat in de buurt van het pad en rustte.

Wolfje kroop voorzichtig naar hem toe en nam de kleuren en het penseel. Hij zwaaide met de kleuren zodat ze alles rondom versierden.

Wolf huiverde, want hij had zo'n verrassing niet verwacht en stond op. Hij keek rond naar de prachtige kleuren en was heel blij dat dit alles gebeurde.

- Wat fijn Wolfje! Je redde ons allemaal! - zei de oude Wolf.

- Bedankt, oom Wolf, - glimlachte Wolfje tevreden met zichzelf. - Ik zal altijd iedereen alle goedheid en schoonheid geven! Ik heb besloten om altijd te kleuren, te tekenen en deze cadeaus aan iedereen te geven!

- Goed gedaan! - prees Wolf hem.

En Wolfje nodigde hem ook uit op zijn verjaardagsfeestje. Wolfje rende snel naar zijn moeder. Hij gaf haar alle kleuren en het penseel en zij zwaaide ermee naar hem.

In hun ogen was de hele wereld nu kleurrijk en vrolijk. Wat een wonder!
Wolfje kreeg allemaal prachtige geschenken op zijn verjaardag en iedereen bleef altijd zijn vriend.

Wolfje ontmoette veel vrienden in zijn leven. En nog steeds verheugd hij zich op het maken van tekeningen.