Дай хоць памiдорачку...

Дай хоць памідорачку

…Не люблю жабракоў, і праношуся міма іх не чытаючы іх плакацікаў. А тут:

- Дай хоць памідорачку …

У падземным пераходзе сядзела пажылая, падобная на цыганку, жанчына, а побач з ёй маленькая дзяўчынка.

А ў мяне як раз у левай руцэ празрысты пакет з трыма кілаграмамі адборных, крэпенькіх і вельмі танных пінскіх памідораў.

Я вярнулася, і дала ёй памідорачку.
- І ёй дай, - кіўнула жанчына на дзяўчынку. Дзяўчынка сядзела, сціснуўшыся ў камячок, і глядзела спадылба.
Магла і не казаць. Я і ёй дала і пабегла далей.

Выскачыўшы з падземнага пераходу, я спынілася, як выцятая: акцэнт! Не цыганка!

І, дастаўшы з кашалька 20 тысяч, як раз на малако і хлеб, я павярнула зваротна.
І жанчына падняла на мяне твар і паглядзела з надзеяй.

- Вы з Украіны? - спытала я, працягваючы ёй купюру.
- Так, - і вочы яе раптам напоўніліся слёзамі, там нас шмат, вельмі шмат….

І тут у мяне перад унутраным зрокам паплылі сады… сады… сады… усё ў квецені… і сярод іх маленькія ветлівыя хаткі, гасцінныя, вясёлыя людзі… а нада ўсім асляпляльнае неба… сонца…

І гэту жанчыну разам з дзяўчынкай выдрала, як радыску з цёплай градкі і шпурнула ў гэты халодны, волкі пераход…

І затрэсла мяне раптам, як ад току, і працягнула я ёй купюру ў 100 тысяч… Гэта, вядома, кропля ў моры, але ўсё ж…

Ніхто такіх буйных грошай у пераходах не падае.  Напэўна, чапляючыся поглядам за купюру, сталі спыняцца іншыя.

Я аддала грошы, атрымаўшы тысячу падазяк і блаславенняў, і пайшла.
Спадзяюся, астатнія спыніліся таксама не проста  паглядзець.


А аддадзеныя грошы я спішу на дзяржаву: па-ранейшаму з чыстым сумленнем буду ездзіць зайцам, раз яны не знайшлі час паклапаціцца  пра бежанцаў…