Так хто гэта быу?

Так хто гэта быў?

- Гэты ты мне махала з машыны? - спытала я Наташу.
- Не, не я, - сказала Наташа.

- Так хто гэта тады быў? - прамармытала я, у здзіўленні, паколькі з маіх знаёмых толькі Наташа за рулём.

Астатнія, малазнаёмыя, мне махаць не будуць.

- Эх, Валя, Валя… - гуллівым голасам сказала Зіна і паглядаючы гулліва.

Ну-ну. Пераходзіла дарогу, паважна, на зялёнае святло. У абедзвюх руках - торбы. І тут злева сцісла бімкнула. Я машынальна азірнулася. Цёмны аўтамабіль, цёмныя шкліны, і за шклом смутны контур, які памахаў мне рукой, калі я паглядзела.

- Можа, ён на цябе сварыўся? - выказала здагадку Наташа, - ходзяць усе, дзе нельга.

- Ішла я на зялёнае святло, і махалі мне прыязна. Ну, тады хай, якая розніца, калі не ты…

***
Памятаецца, яшчэ выпадак.

Іду па Праспекце. І ў раёне пляца Перамогі трапілася мне на вочы дзіўная пара. Акрамя гэтай пары ў той момант там больш нікога і не было.
Малады, цыбаты чалавек, а за ім - маляня, не больш двух гадоў, ідзе следам за татам, а вочы маляняці - круглыя, пашыраныя ад невымоўнага захаплення ад сузірання таты. Ідзе самастойна, не ўзяўшыся за руку, і глядзіць так, што дух займае.

І ўтаропілася я на маляня, а калі мы амаль размінуліся, малады чалавек сказаў мне:
- Здрасьце.
- Здрасьце, - адказала я машынальна, усё яшчэ не адрываючы погляду ад маляняці.

А ў наступны момант падумала: "Хто гэта быў?"
Але аглядацца ўжо было непрыстойна.