Семёновна

Усё, Пятрович, усё, што хочаце, рабеце са мной, але я парашыла вашага любимага Баскавага! Так абрыдзеу мне гэты пявун, што больш сил няма.

Раве свае песни дурным голасам, где трэба, где не, і не заткнуць яго, не спыніць, не застаўіць.

І гэтая красавіца Валачковая, выхаленая, як алігархавая сука, паддае яму пеучага азарту… Так і круціць каля яго свае пируэты і фуяту ўсялякую… Усіх парадачных баб адганяе ад яго… Никому спасу няма…

Усё, Пятрович! Няма больш натуральнага блондына, канцы яму. Хоць абіжайцеся, хоць не… З-за таких, як ён, да яна, бабы і застаюцца ня чэпаныя…

Вось і мне ўжо восем десятков, да яшчэ тры гады, а адна да сих пор, адна, як кветка ў полі пры дарозе…

Была бы Пугачыхай, дык падлажыла б пад сябе якога маладога… Дык хіба ж за імі угонішся… Усіх прыбяруць к сваім нагам…

Не абіжайцеся, Пятрович, пасвавольнічала я, пакуль вы к сваім писакам у госьцікі ездзілі, ці як там ашчэ ваших паэтаў ды празаікау кличуць, ня ведаю, але ў куратніку навяла полны парадак!

Астуся там ціхенькі, скромны пятушок. Ён усім курачкам аднолькава – ціха, спакойна зробіць сваё дело і пагладае, не пакрыўдзіў лі каго, і, калі што, дык падправиць ёй хваста…

Я слухаў Сямёновну, маю суседку па дачы, і зрабіў ёй замячэнне, каб впредь не называла моіх гвардзейцаў іменамі вядомых людзей, яны не патрабуюць ёе рэкламы, аб іх і так усе знаюць.  Яна мне тут жа ўзгараіла:

- Пятрович! Нічога вы ў певцах не разумееце. Вы ж мо ведаеце Ивана Булавея? Вось пявец, дык пявец! Як выйдзе выпимшы на том селе, як заспявае якую песню, дык ваш Баскавый разам з Кабзонавым на каленцы пападали бы… Во голас! У саседнем сяле бацюшка як пачуе, і перахрысцицца, і скажа: «Госадзі памилуй»!
 
З ансамбля армейскага ўгаварвалі яго, каб к ім пайшоў песни спяваць… Дзіва што, такі лось як рауне, то вораги нашу армию будуць абыхолзіць стараной… Дык ён не захацеў, казаў, што ў вёсцы лепш, чым у сталіцы.

А сіла у ім якая! Аднойчы жонка яго раззлавала, дык ен тэлеграфны слуп вырвау з зямлі і кінуў паперак дарогі, каб яна за ім ня бегла…

- Сямёновна! Знаю, што Иван Булавей — добры соловей, але не трогайте вы чужых певцоў. Баскавый, як вы яго называеце, нероўня Булавею.
- Да чула я, што ён гадзиннік носиць за восем мильёнау расийскіх рублёў. Што там за часы за такие, к яго голасу, ня ведаю, мабыць, з Крамлёускай башни? А у Булавея прасты гадзиннік з зязюляй (кукушкай), і той ня робіць, але як ен спявае, то никто яму гэтага не дакажа…

- Ладно, Сямёновна, спасибо, што нашага певцоўа ацэнілі…

Я паблагодарыў ёе за заботу аб сваіх пітомцах, і мы разам пашлі кушаць бульён з вермішэлью з дэравянскага пятуха — натуральнага блондина…