Het meubilair - мебель

Annie M.G.Schmidt

Het Meubilair

Gaat u mee een eindje wand’len? vroeg de tafel aan de stoel.
Van dat stilstaan in de kamer krijg ik toch zo’n stijf gevoel.
Inderdaad, zo sprak de stoel, ik word ;;k wel een tikje stijf.
Kom, we gaan, we hebben toch tenslotte poten aan ons lijf.

Mag ik u dan vergezellen? vroeg het eikehout dressoir.
Maar ik loop een beetje langzaam, want ik ben zo vreselijk zwaar.
Al die kopjes en die borden en die glazen in mijn maag.
Gaat u ook mee, boekenkastje? En de boekenkast zei: Graag.

Zo ging al het meubilair een eindje wand’len langs de zee.
Niet de klok en niet de lamp, die mochten allebei niet mee.
Dus die staan nu wat te kniezen in het grote lege huis.
Tja, zo gaat het in dit leven: wie geen poten heeft, blijft thuis.




АННИ М.Г. ШМИДТ               

                МЕБЕЛЬ    

Не хотите ль прогуляться,- раз у стула  стол спросил.
У меня такое чувство скованности, что нет сил.
Да, и я изрядно скован от стояния без дел, -
стул сказал. Идёмте, благо, ножки есть у наших тел.

Попросил буфет дубовый: можно мне с вами пойти?
Правда, я такой тяжёлый, отставать буду в пути.
Эти чашки и тарелки все внутри, как на беду.
Книжный шкаф, пойдёте с нами? С удовольствием пойду.

И пошла гулять вдоль моря мебель, ножками стуча.
Лишь часы остались дома с лампой, дуясь и ворча.
В этой жизни так сложилось: тот, кто не имеет ножек,
что бы там ни говорилось, сам гулять пойти не может.