Магiя старадаунiх люстэркау 5

Магія старадаўніх люстэркаў 5


 Пачатак "Магія старадаўніх люстэркаў" http://www.proza.ru/2014/11/11/1577 

  Папярэдняя частка "Магія старадаўніх люстэркаў 4" http://www.proza.ru/2014/12/02/1006 


                Прысвячаецца Андрею Столярику:
                http://www.proza.ru/avtor/stolyarikandre

                http://www.stihi.ru/avtor/stolyarikandre



…Пагаворвалі на вёсцы, што маці Аглаі, старая Фёкла была вядзьмарка. З’явілася яна, калі Аглая была яшчэ малянём і пасялілася ў закінутай хатцы, у якой, як здавалася наогул ніхто ніколі не жыў, прынамсі, на памяці ўсіх жыхароў вёскі. Хоць Фёкла і сцвярджала: гэта мая хата, мы дамоў вярнуліся, і нават паперы нейкія жоўклыя ў доказ падсоўвала. Літары на той паперы былі расплывістыя і невыразныя, але затое стаяла некалькі пячатак рознай формы, таксама расплывістых і невыразных. Ні ў кога на вёсцы такіх папер не было, і ўсё толькі паціскалі плячыма, але больш не спрачаліся.

Але вядзьмаркай Фёклу ўсё ж лічылі. 


…Неяк раз уварвалася яна, уся распатланая ў хату да Аўгустына. Сядзела там на лаве за сталом адна Аўгустыніха і шкарпэтку цыравала, нацягнуўшы на лямпачку.

- Дзе твой, - спытала адрывіста.
- У поле пайшоў, па каровы…

І тады схапіла Фёкла груба Аўгустыніху за руку і павалакла з хаты.

- Ты куды? - заверашчэла Аўгустыніха, бачыш, я занята, працую!!!
- Сама не ведаю, - адказвае Фёкла, - але, давай-давай, хутчэй… - вывалакла ў двор Аўгустыніху…

Не паспелі яны адысці на пяцьдзесят крокаў, як удалечыні з’явіўся чорны слуп, які бязгучна плыў у паветры і круціўся. Ціха праплыў ён міма аслупянелых жанчын, і, па дарозе ўсмактаў у сябе хату Аўгустына, таксама ціха паплыў далей. 

…І яшчэ былі шматлікія выпадкі, калі Фёкла папярэджвала вяскоўцаў пра паводкі, градзе і іншых стыхійных бедствах, ці якіх-небудзь лакальных непрыемнасцях, якія маглі завяршыцца непапраўнай бядой.



…На наступны дзень, пасля вяселля Агафона з Аглаяй старая Фёкла знікла, як растварылася, як быццам яе ніколі і не было. І дзіўным было тое, што Аглая яе ні разу і не ўспомніла пасля знікнення… І мірна і неўзаметку пацёк час…


…У Агафона з Аглаяй нарадзілася дзесяць дзяцей. Усе дзяўчынкі, усе пагодкі. Вяскоўцы дзівіліся, паколькі ніколі не бачылі, каб Аглая хоць крышачку патаўсцела. Заўсёды тонкая, гнуткая, заўсёды насілася па садзе-гароду з песняй, і любая праца так і кіпела ў яе руках, як быццам гэта зусім і не цяжкая сялянская праца была, а вядзьмарскі магічны танец. І ўборы… І дзе яна толькі даставала такія ўборы ў іх глухмені? Сукенкі як з вядзьмарскай зялёнай тканіны, і кожны дзень розныя. І не здагадваліся вяскоўцы, што гэта Агафон калісьці распавёў Аглаі свой сон.  А тая, абсалютна абыякавая да ўбораў, паглядзела ўважліва ў вочы Агафона, якія ззялі ад успамінаў, успомніла раптам, што Фёкла навучыла яе шыць…


На адзінаццаты год сумеснага жыцця з'явілася ў Аглаі на здзіўленне ўсёй вёскі, адразу дзесяць малянят, дзевяць хлопчыкаў і адна дзяўчынка. Дзяўчынку назвалі Лізаветай.

Хлопчыкі, як хлопчыкі, звычайныя хлопчыкі, а дзяўчынка была з дзівацтвамі. Яшчэ ў зыбкі ляжала, а за ёй было патрэбна вока ды вока.  Хоць і гэта не дапамагала. Ці спалохаецца малая чаго, ці закапрызіць па якім-небудзь чынніку, як раптам возьме, і знікне. Вось, здаецца, ляжала ў зыбкі - і ўжо няма.  А потым знаходзілася зусім у нечаканых месцах.



…У тую ціхую травеньскую раніцу Аглая прачнулася таму, што ёй здалося, што яе паклікала Фёкла, ціха так, шэптам:

- Уставай, дачушка, бяда ідзе, вялікая бяда, уставай… выбірайцеся на выспу…



…Збіраліся нядоўга. Ужо праз два гадзіны доўгі бясформавы абоз выбраўся з вёскі. Вяскоўцы, памятаючы, што Фёкла дарма нікога трывожыць не будзе, паслухаліся і Аглаю.

Калі апошні воз, натужліва рыпаючы расхлябанымі коламі, уцягнуўся ў лес, за спіной прычуўся дзіўны віск і наступны выбух.

Азірнуўшыся, людзі ўбачылі, што палае хата Агафона.
А, Аглая, паглядзеўшы на калёсы, у якой ехалі дзеці, выявіла, што няма Лізкі. Калі з'яжджалі, была, а зараз, вось, знікла кудысьці.

- Лізка зноў кудысьці дзелася, - сказала яна ўслых, - трэба вяртацца, шукаць…
- Куды ты пойдзеш яе шукаць? - запярэчыў Агафон, - глядзі што там дзеецца? А калі Лізка жывая, калі прагаладаецца, вернецца сама, не ўпершыню ж яна такое вытварае…


…Доўгі абоз цяжка гружаных вазоў, акружаны статкам равучых на розныя галасы жывёл, павольна ехаў па вузкай лясной дарозе.  Кроны дрэў стульваліся над дарогай высока ўгары, і здавалася, што гэта доўгі змрочны тунэль.  Далёка наперадзе тунэля  віднелася яркая, са мноства вясёлак, арка. І калі апошні воз уцягнуўся пад гэту арку, яна павольна згасла, а дарога, па якой ехалі, знікла, і дрэвы стуліліся і зашумелі роўнай сцяной.