Гэты верш я напiсала на сваёй роднай беларускай мовае i пiсала менавiта дзеля таго, каб карэнныя жыхары вёсак прызадумвалiся над тым, што аднойчы, пакiнуушы сваю родную вёску, могуць ужо не павярнуцца у яе тую, якой яна заклалася у памяцi... Людзi, якiя пакiдаюць сваi вёскi, у пошуках лепшай долi здраджваюцьсваiм карням, а успомнiушы паварочваюцца , а ужо на тым месцы - пустэль...
Вёска
Родная,мiлая вёска!
Няма ва увесь свет цябе прыгажэй!
Рухаецца сцiпла павозка,
Шлях да цябе усё дацжэй i даужэй...
Годы бягуць...
А я усё сумую,
Калi б зноу сустрэцца з табой?
Вочы закрыю i перада мною
Той цёплы ветрык твой...
Узяць i адкiнуць усе працы,
Кiнуцца са усiх моц
У тую глыбiнку, дзе жыла мая мацi,
Там, дзе вялiкi арэшнiк рос...
Толькi заусёды штось першкаджае,
Нiколi не папасць мне туды!!
Тым больш, што няма ужо той вёскi...
Пахавалi яе халады...
Вёска
© Copyright: Элина Фёдорова, 2015
Свидетельство о публикации №215012201569
Свидетельство о публикации №215012201569
Рецензии