Как Иванов Иванову - полемика с польским историком

Текст опубликован в издании "Polska The Times":

Иллюстрация оттуда же.

Walerij Iwanow: Polacy zajmuj; godne miejsce w ;yciu pa;stwa rosyjskiego [POLEMIKA] Data dodania: 2015-02-15 08:51:00 Ostatnia aktualizacja: 2015-02-15 18:34:39 Polska Walerij Iwanow 1Komentarz Prze;lij Drukuj Walerij Iwanow: Polacy zajmuj; godne miejsce w ;yciu pa;stwa rosyjskiego [POLEMIKA]

 - Rosjanie nie s; polonofobami - profesor historii z Rosji polemizuje z wywiadem, kt;rego udzieli; nam prof. Niko;aj Iwanow.

***
Tekst jest odpowiedzi; na wywiad, kt;rego udzieli; nam prof. Niko;aj Iwanow. Pierwotnie ukaza; si; na portalu Newsbalt.ru. Skr;ty od redakcji.

***
(Ниже представлен текст вступления (полный текст моей статьи "Как Иванов Иванову" см. здесь: http://www.newsbalt.ru/detail/?ID=50107 ), отсутствующий в польском переводе, настраивающего читателя на объективное восприятие  ответа на интервью профессора Н.Иванова в польском издании.

С удивлением и каким-то чувством брезгливости прочёл на сайте Информационно-аналитического портала «НьюсБалт» переведённое на русский язык «интервью с советским диссидентом, проживающим в Польше, Николаем Ивановым». Преподаватель истории в Опольском университете Н.Иванов убеждён, что «в России полонофобия существовала всегда». Здесь же сообщается, что этот бывший сотрудник радиостанции «Свободная Европа» Н.Иванов выпустил несколько книг о преследовании поляков в России. В тексте данного интервью экспонирован главный тезис: «В России всегда была полонофобия», - подкреплённый «фактами» национального геноцида поляков в СССР в 1937 г., преступлением, совершённым в отношении «Варшавского восстания» (Август- октябрь 1944 г.) и всё это длится - «тысячу лет»! 
«Каждый судит в меру своей испорченности» - утверждает мудрая народная пословица, а в Писании сказано: «Не судите, да не судимы будете» (Мт.7.1.).

 Widz;c ca;; g;upot; przedstawionych przez tego rusofobicznego "profesora" stwierdze; o "zoologicznej polonofobii" Rosjan, ja, jako rosyjski "polonofil", znaj;cy wielowiekow; histori; stosunk;w polsko-rosyjskich nie tylko ze s;yszenia, poniewa; uko;czy;em Uniwersytet Warszawski, a na studiach doktoranckich w litewskiej Akademii Nauk przygotowywa;em rozpraw; doktorsk; o utworzeniu pierwszego etniczno-politycznego pa;stwa Litwin;w po I wojnie ;wiatowej. Ponadto przez osiem lat mieszka;em w Warszawie.
Musz; odpowiedzie; i udowodni; temu cz;owiekowi ca;kowit; bezpodstawno;; jego twierdze;. Nie mo;e by; tak, ;eby fa;szywe tezy, wystawione na widok publiczny, poparte naukowymi regaliami autora, w ramach obecnej wojny polityczno-ideologicznej Zachodu ze Wschodem, wprowadza;y w b;;d ;wiadomo;; tych, kt;rzy nie s; obeznani w starym sporze katolickich S;owian z prawos;awnymi S;owianami. Podkre;l; od razu: nie z Czechami ani S;owakami, r;wnie; katolikami, ale w;a;nie Polak;w z Rosjanami.

Dlaczego na pocz;tku wymieni;em Polak;w? Dlatego, ;e to ze strony Polski, z Zachodu, rozpocz;;a si; wyprawa na Wsch;d, na Ru; Kijowsk;. W 1018 r. ksi;;; polski Boles;aw Chrobry (kr;l od 1025 r.), te;; ;wi;tope;ka, w wyniku wojny domowej tego ostatniego z ksi;ciem Jaros;awem M;drym, zaj;; Kij;w (wcze;niej Boles;aw I odebra; ksi;ciu czeskiemu Krak;w i okoliczne tereny, a nast;pnie zosta; ksi;ciem r;wnie; innych teren;w Czech).

„Sp;r mi;dzy Polsk; a Rosj; wpisuje si; w odwieczny konflikt katolicyzmu z prawos;awiem. Ale to Polacy, za czas;w Boles;awa Chrobrego, pierwsi ruszyli na Zach;d. P;;niej atakowali jeszcze wielokrotnie, cz;sto podst;pnie”

Tutaj musz; od razu wyja;ni;, ;e kategorycznie sprzeciwiam si; istniej;cej tezie o elemencie nacjonalistycznym tej wyprawy Lach;w na czele ze swoim ksi;ciem na "ruski Kij;w". Socjologiczno-polityczne terminy: "pa;stwo narodowe", "interes narodowy", "narodowo;;" itp. s; produktem francuskiej rewolucji bur;uazyjnej z ko;ca XVIII wieku. Te poj;cia wesz;y do leksykonu og;lnopolitycznego dopiero w zwi;zku z grecko-tureck; wojn; wyzwole;cz; z pocz;tku lat 30. XVIII (?! XIX) wieku i zacz;;y by; szeroko stosowane od po;owy tego; wieku w leksykonie og;lnopolitycznym. M;wienie o jakich; interesach narodowych wcze;niej wymienionej cezury czasowej by;oby czym; nieprzyzwoitym w ustach naukowca historyka. Kt;; ma wiedzie;, je;eli nie historyk w;a;nie, ;e w tamtych odleg;ych czasach dzia;a;y zupe;nie inne kryteria w celu usprawiedliwienia interes;w naje;d;czych imperator;w, kr;l;w, ksi;;;t i innych bojar;w, a mianowicie: dok;adne wype;nienie przykaza; Bo;ych, presti; rodowy i interes maj;tkowy. (...)

(Ниже представлен отсутствующий текст в польском переводе - очень важный для понимания излагаемой в моей статье проблематики истории польско-русских отношений и генезиса противоречий.

Здесь важно напомнить, что католическая государственность ляхов, издревле проживавших на землях бассейна реки Вислы, бывшей основным тогдашним торгово-транспортным путём, закрепилась лишь в 1039 году, когда их правителем стал князь Казимир I Восстановитель, вассал католического Императора великой римской империи германского народа Генриха III. 
Великое княжество Литовское (ВКЛ), вбиравшее в себя земли удельных княжеств сыновей киевского престола (православное, использующее старорусский язык, который в начале второго тысячелетия был очень схож со старопольским и кириллицу для оформления государственных документов), стало заложником агрессивной экспансии католицизма.  Папа римского Гонорий III в 1217 году благословил поход на Восток рыцарей Тевтонского ордена, «против неверных язычников». Затем, с Восточной стороны, - нашествие на русские земли тюркских захватчиков в 1237-1242 годах.
Со стороны Запада экспансия воинствующего католического индивидуализма в лице рыцарей, со стороны Востока – экспансивного мусульманского коллективизма, которым противостояла стоическая православная соборность, проистекавшая от славянских городов Полоцка, Пскова, Новгорода, Киева, Новогрудка, Трок, Вильны, Смоленска и т.д., поддерживаемая тамошними князьями. Между этими двумя очень сильными военно-стратегическими полюсами формировалась тогда и затем в течение нескольких веков политическая власть и земельные конфигурации владений великих литовских князей. 
Экспансия католицизма на Восток со стороны Королевства Польского, началось с того, что прежде чем стать супругом краковской королевы Ядвиги, великий князь литовский Ягайло подписал в 1385 году Кревскую унию. В ней главными требованиями стали: высокопоставленным боярам ВКЛ перекреститься в католичество, оформлять впредь все свои документы латинским шрифтом и передать Польскому королевству часть восточных земель (Туровских и Пинских).
Затем объединение славян в борьбе с Тевтонским орденом и Великая победа под Грюнвальдом в 1410 году, которая, казалось бы, должна была резко усилить политическое влияние в этом регионе католического Королевства Польского, опиравшегося в этой борьбе на союзнические войска из Великое княжества Литовского, со всем его православным русским населением и воинами. Но этого не произошло, поскольку воинствующие монахи крестоносцы со всей западной Европы были куда ближе по духу, покорней и потому важнее Папе римскому, чем гордые, самолюбивые и весьма смекалистые восточные славяне. Тевтонский орден ещё целый век оставался атрибутом и инструментом папской власти на востоке Европы.
Падение православной Византии и её столицы Константинополя (не без попустительства со стороны Папы римского Николая V) 1453 году, затем в XVI веке возрождение при Иване IV православной России и ослабление католицизма на германских землях в связи с реформацией, привело к сближению ВКЛ и Королевства Польского. Объединение Королевства Польского и Великого княжества Литовского в огромное по меркам того времени государство Речь Поспорлитую («Wsp;lne pa;stwo obojga narod;w - rzeczpospolita», - «общее государство народов Литвы и Польши» - так должна точно переводиться аббревиатура «rzeczpospolita», а не как - «республика»), произошло в г. Люблине в 1569 г.
Затем, вскоре, после Брестской унии 1596 г. последовало насаждение на земли ВКЛ католичества, т.е. переподчинение Папе римскому, прежних местных православных церквей и прихожан. Более того политические претензии Речи Посполитой протянулись до Москвы, где польским оружием на царство посажен был в 1605 году ставленник польского короля Лжедмитрий со своей польской царицей пани Мнишек... Затем и сам польский король (шведского происхождения) Владислав IV Ваза провозгласил себя Великим князем и Царём всея Руси в августе 1610 года - собирались перекрестить русских православных людей в католичество. Не удалось! Смута закончилась тем, что в октябре 1612 г. польские войска войсками князя Д.Пожарского и ополчением К.Минина были изгнаны из Кремля, их ставленники уничтожены и изгнаны за пределы Русского царства, а на трон в Кремле сел православный царь Михаил Фёдорович Романов.
Экспансию на Восток остановил король Польши и Великий князь Литовский Ян Собеский в 1686 г. заключив Вечный мир с Россией, в котором, как известно, был зафиксирован, кроме прочего, отказ от претензий на Киев. Правда, русские войска на договорных основах ходили затем по территории Речи Посполитой во время войны со Швецией, а также во времена австро-российской военной коалиции, когда шла Семилетней войны с Пруссией.
Тем не менее, влиятельные шляхтичи Речи Посполитой при поддержке своих западных союзников, прежде всего Франции, никогда не останавливались в своей деятельности против набиравшего мощь русского государства. Во времёна упадка Речи Посполитой, из-за «liberum veto!», когда выкриком «не позволяю!», любой участник шляхетского Сейма прерывал работу этого многочисленного государственного собрания, во времена императрицы (немецкого происхождения) Екатерины Великой, влиятельные шляхтичи причастны были к бунту Е.Пугачёва, афёре с «княжной Таракановой», стремившейся умалить властные регалия русской императрицы.    
Но главное, в XVIII веке императоры Российской империи ни разу не покусились на территорию Польского королевства. Во время всех трёх разделов Речи Посполитой, упразднив в конечном итоге 1795 г. это федеративное государство, исконные земли Великой и Малой Польши, на которых проживали издревле ляхи  - разделили между собой только Пруссия и Австрия. А на земли Великого княжества Литовского русская государственность возвратилась с императорской короной дома Романовых: “Отторгнутая ненавистью, возвращённая любовью”, - гласила надпись на медали в честь этого события.
Несколько ранее, 17 апреля 1794 г. находившийся находившиеся в Варшаве гарнизон российские войск на основании союзнических договорённостей с королём Польши С.А.Понятовским подвергся неожиданному нападению: «Знатные и ксендзы, некогда мечтавшие господствовать в России, более всего негодовали на императрицу Екатерину. Пользуясь оплошностью русского военачальника (барона Игельстрома) поляки в Великий четверг напали в Варшаве на русских и многих перерезали; убийства происходили даже в храме, где русские причащались. После этой резни, известной под именем «Варшавской заутрени», восстание быстро распространилось по частям Польши» (И. И. Беллярминов, «Элементарный курс всеобщей и русской истории»). В тот день из 8000 российских военнослужащих, было вырезано 2200 человек – «москалей», как их называли местные поляки. Парадоксально и симптоматично, но истории неизвестны аналогичные выпады поляков в отношении австрияков или немцев, которые как правящие оккупанты находились на исконных польских землях.)

Wymieni; r;wnie; nast;puj;ce fakty, skoro w celu zachowania obiektywizmu historycznego zmuszony jestem kontynuowa; sm;tne wspomnienia o innych niesprowokowanych rzeziach prawos;awnych ;o;nierzy rosyjskich i prostych ludzi, zwerbowanych przez szlacht; polsk;:
 
1. Polscy u;ani Napoleona wkroczyli do Rosji, aby niszczy;, zabija;, a nast;pnie ograbi; Moskw; w 1812 r., lecz car rosyjski Aleksander I przywr;ci;, cho; w okrojonej postaci, pa;stwowo;; polsk; ze stolic; tego ksi;stwa w Warszawie.
2. Powstanie listopadowe w 1830 r., niespodziewane, podst;pne i dlatego krwawe, ;e sk;oni;o dw;ch gigant;w poezji do napisania emocjonalnych, inspiruj;cych wierszy: Adam Mickiewicz "Do przyjaci;; Moskali" w 1830 r., oraz po;rednia odpowied; Aleksandra Puszkina "Oszczercom Rosji".
3. Powstanie styczniowe w 1863 r. - ponownie podst;pne i krwawe, ponad dwa tysi;ce zar;ni;tych nieuzbrojonych Rosjan i - ju; uog;lniona reakcja na polski charakter narodowy w utworach Lwa To;stoja i Fiodora Dostojewskiego.
4. Wyprawa J;zefa Pi;sudskiego w kwietniu 1919 r. na Wsch;d, na obszar nowo powsta;ych etniczno-politycznych pa;stw Litwin;w, Bia;orusin;w i Ukrai;c;w.
5. Druga wyprawa w kwietniu 1920 r. na Wsch;d, na Kij;w - zabicie dziesi;tek tysi;cy je;c;w Armii Czerwonej, pokonanych i wzi;tych do niewoli w walkach pod Warszaw;, podczas ich odwetowej wyprawy na Zach;d, na Berlin, w sierpniu 1920 r.
6. Wyprawa wojsk pod dow;dztwem przyjaciela Pi;sudskiego, genera;a Lucjana ;eligowskiego w pa;dzierniku 1920 r. na ziemie Wile;szczyzny, zaj;cie Wilna i aneksja tych ziem przez Polsk; do 17 wrze;nia 1939 r. A przecie; na tych ziemiach dawnego Wielkiego Ksi;stwa Litewskiego Polacy, mimo oszustw statystycznych polskich "naukowc;w", nie stanowili wi;kszo;ci populacji.

Oczywi;cie Kreml zareagowa; "w czasie czystek w 1937 r." na intrygi polityk;w polskich z faszystowskimi Niemcami przeciwko ZSRR w okresie przedwojennym, o czym wspomina w swoim wywiadzie "profesor z Opola", ale Polacy ucierpieli ilo;ciowo bardziej, dlatego ;e w ZSRR liczbowo zamieszkiwa;o wi;cej Polak;w ni; Niemc;w.

Nast;pnie wielka wojna ojczy;niana. Po kl;sce Wehrmachtu pod Moskw; i Stalingradem, w czasie przygotowa; do nowego pot;;nego przerzutu wojsk niemieckich na Kursk, niemieccy nazi;ci wiosn; 1943 r. obwie;cili o "rzezi Polak;w przez Rosjan w Katyniu, zorganizowanej przez NKWD". T; goebbelsowsk; kiepsk; propagand; polityczn; skwapliwie podchwytuje i zaczyna szerzy;, przy milcz;cym poparciu Winstona Churchilla, zbieg;y do Londynu "polski rz;d". I to w czasie, gdy w ZSRR zosta; ju; utworzony, uzbrojony i przeszed; przez Iran do Anglik;w wielotysi;czny wojskowy Korpus Polski genera;a W;adys;awa Andersa. I kiedy w ;lad za nim zostanie utworzona i wkr;tce do;;czy do walki z faszystami wraz z Armi; Czerwon; w po;owie pa;dziernika 1943 r. w bitwie pod Lenino 1. Polska Dywizja Piechoty im. Tadeusza Ko;ciuszki, kt;ra nast;pnie wejdzie w sk;ad 1. Armii Wojska Polskiego.

(Здесь из моего текста также изъято при переводе и его перепечатке упоминание о З.Берлинге.
- под командованием генерала З.Берлинга (бывший легионер Ю.Пилсудского).)

W lecie 1944 r. mia;a miejsce przeprawa londy;skiego rz;du polskiego z rebeli; dowodzonych przez niego oddzia;;w Armii Krajowej w Wilnie i Warszawie. Te dwa bunty zbrojne w ;aden spos;b nie by;y uzgodnione z dow;dztwem wojsk radzieckich, kt;re atakowa;y Niemc;w, co w tym drugim przypadku, z uwagi na obiektywne okoliczno;ci, doprowadzi;o do kl;ski polskich powsta;c;w, rozgromionych przez wojska Wehrmachtu.

(Здесь из моего текста также изъято при переводе и его перепечатке упоминание о генерале Т.Бур-Комаровском.
- и сдачи их в плен вместе с командиром генералом Т.Бур-Комаровским)

W wyniku zwyci;stwa nad faszystowsk; besti; w jej mateczniku - Berlinie, dzi;ki Armii Czerwonej, wraz z kt;r; walczyli polscy ;o;nierze (r;wnie; podczas wyzwalania Berlina), a tak;e radzieckim przyw;dcom i osobi;cie Stalinowi, socjalistyczna Polska odzyska;a granice tych ziem, na kt;rych od wiek;w zamieszkiwali Lachowie i sk;d wywodzi;a si; ich pa;stwowo;;. W 1945 r. zamkn;;o si; ko;o tysi;cletniej historii walki S;owian o swoj; to;samo;; kulturow;.

W 1991 r., wraz ze zniszczeniem fundamentalnych ideologicznych i moralnych wi;zi socjalistycznego ustroju politycznego w krajach Europy Wschodniej (g;;wnie w wyniku zdrady interes;w pa;stwowych ZSRR przez elit; rz;dz;c; w kraju, na czele z Gorbaczowem), rozpocz;;a si; ponowna ekspansja na s;owia;ski wsch;d innej kultury, innych obyczaj;w, innego - egoistycznego, drapie;nego, niesprawiedliwego, opieraj;cego si; na brutalnej sile, indywidualistycznego ;wiatopogl;du.

I oto widzimy, ;e pewien radziecki dysydent polityczny z uniwersytetu w polskim mie;cie Opolu (do kt;rego najwyra;niej uciek; z Rosji, co dziwnym trafem przywodzi na my;l Andrieja Kurbskiego) o rdzennie rosyjskim nazwisku "Iwanow", obdarzony, w celu wywarcia wi;kszego wra;enia przedstawianymi tezami, tytu;em "profesora", m;wi: "Rosjanie to polonofoby"! Tak; w;a;nie wyrazist;, soczyst; i ;wietnie rozumian; na indywidualistycznym, nacjonalistycznym Zachodzie etykietk; przykleja Rosjanom.

To jaki; absurd! Je;li ten cz;owiek rzeczywi;cie ma pochodzenie s;owia;skie, wed;ug kultury jest Rosjaninem, wyznania prawos;awnego (w co w;tpi;), to nie by;by w stanie okre;li; Rosjan mianem "polonofob;w" - ludzi, kt;rzy z za;o;enia nienawidz; Polak;w jako nacjonalist;w, a zatem i wszystkich innych nacjonalist;w na ;wiecie. Zatem chcia;bym zapyta; "Pana Iwanowa", czy nigdy nie widzia; mapy pa;stwa rosyjskiego, kt;re nie sta;oby si; najwi;kszym terytorialnie krajem na ;wiecie, je;liby charakter S;owian by; zgodny z "etykietk;" koncepcji etycznych tego "profesora".

Wr;cz przeciwnie, istnieje ciekawy pogl;d z dziedziny psychologii spo;ecznej, kt;ry zawiera oceniaj;cy stereotyp psychologiczny (cz;sto pod;wiadomy), ;e "na Zachodzie mieszkaj; bardziej cywilizowani s;siedzi". St;d swoisty szacunek Chi;czyk;w do Rosjan, Rosjan do Polak;w, Polak;w do Niemc;w, Niemc;w do Francuz;w, a Anglicy uznaj; tylko autorytet Amerykan;w... ;mieszny, w du;ym stopniu umowny obrazek, ale jak w ka;dym ;arcie - jest w nim troch; prawdy, a ta prawda jest nie na r;k; etycznym pogl;dom "Pana Iwanowa" o "tradycyjnej rosyjskiej polonofobii".

Podczas kszta;towania ;wiadomo;ci narodowej, w czasach Imperium Rosyjskiego w XIX wieku, polscy katolicy stanowili ok. 9 proc. populacji. W;r;d dzia;aczy nauki, techniki, kultury i sztuki, m;;;w stanu i polityk;w by;o nieproporcjonalnie wielu obywateli Imperium Rosyjskiego polskiego pochodzenia. Prosz; zauwa;y;, jak wiele s;awnych w Rosji nazwisk ko;czy si; na "-ski". Ignacy Hryniewiecki - zab;jca cesarza Aleksandra II Wyzwoliciela - r;wnie; by; Polakiem.

„Rosjanie polskiego pochodzenia ca;y czas zajmuj; godne miejsce w ;yciu pa;stwa rosyjskiego oceniani nie na podstawie pochodzenia, ale na podstawie w;asnych cech osobowo;ciowych”
 
Og;lnie, obra;a; si; na wszystkich Polak;w jako na nacjonalist;w, by;oby g;upio, tak samo jak g;upio by;oby obra;a; si; na swoje odbicie w lustrze. Oni s; naszymi zachodnimi bra;mi, chocia; s; katolikami, i nie utracili tych rdzennych cech moralnych, kt;re s; charakterystyczne dla os;b pos;uguj;cych si; j;zykiem s;owia;skim, z zakodowan; w nim pewn; semantyk; nie tylko racjonalnego, ale r;wnie; g;;boko zmys;owego rozumienia i postrzegania ;wiata. I ta cecha naszych braci Polak;w pozwala nam spokojnie przyja;ni; si; ca;ymi rodzinami, kiedy dzi; uzale;nieni od zewn;trznych si; politycznych polscy politycy i ich PR-owcy pr;buj; zbudowa; pomi;dzy Polakami i Rosjanami mur zwierz;cego antagonizmu.

Teraz r;wnie;, podobnie jak wcze;niej, Polacy - obywatele Rosji, zajmuj; godne miejsce w ;yciu pa;stwa rosyjskiego, gdzie ich zalety s; oceniane nie na podstawie przynale;no;ci narodowej, lecz, jak zawsze w Rosji, od cech osobowo;ciowych: moralnych, intelektualnych, zawodowych i tw;rczych. W trakcie obchod;w 70. rocznicy zwyci;stwa nad hitlerowskimi Niemcami w Moskwie b;dzie ods;oni;ty pomnik genialnego marsza;ka zwyci;stwa z czas;w II wojny Polaka Konstantego Rokossowskiego.

I nie jest win; Moskwy, ;e ten rok, zapowiedziany jako Rok Kultury Polski w Rosji i Rosji w Polsce, zosta; jednostronnie odwo;any przez Warszaw;. Utraciwszy suwerenno;; pa;stwow;, zale;ni od USA i NATO, obecni polscy politycy nadal prowadz; rusofobiczn; polityk;, wiod;c braterski nar;d s;owia;ski w historyczny ;lepy zau;ek, tak jak niegdy; dumni polscy szlachcice zaprowadzili w;asne pa;stwo w ;lepy zau;ek, zwiedzeni przez zachodnich s;siad;w...

...........................................

Ответ Н.Иванова на публикацию в "Polska The Times", опубликованный в этом же издании   
(с моими ремарками в скобках, сделанными мною в присланном мне тексте).

Niko;aj Iwanow: W Rosji ci;gle wzmaga si; kampania oczerniania Polak;w [POLEMIKA]

Czy warto polemizowa; z cz;owiekiem, kt;ry fanatycznie oddany idei stalinizmu (этикетка) nie uznaje podstawowych prawd historycznych?
Przekona; takiego przeciwnika jest prawdopodobnie niemo;liwe. Ale wiemy dok;adnie, do czego mo;e doprowadzi; podobny fanatyzm (этикетка), ten czerwony (этикетка) czy brunatny (этикетка), czy jakikolwiek inny. Dlatego przemilczanie takich insynuacji historycznych mo;e jedynie doprowadzi; do tragedii (этикетка) na miar; tej, kt;r; obserwujemy teraz na Ukrainie (причём здесь это?!).

Pan Walerij Iwanow z Wilna w;tpi w prawdziwo;; tragedii katy;skiej, snuje dziwne przypuszczenia co do autorstwa tej potwornej zbrodni, broni (никого в тексте своей статьи я не оправдываю, а лишь отвечаю на исконный вопрос - quo prodest?) tych, kt;rzy rozstrzeliwali od kwietnia do maja 1940 r. w lesie katy;skim polskich oficer;w, zawzi;cie atakuje tre;; mojej wydanej na pocz;tku tego roku w wydawnictwie Znak ksi;;ki "Zapomniane ludob;jstwo. Polacy w pa;stwie Stalina". Podobn; postaw; inaczej jak zoologiczn; polonofobi; (этикетка) nazwa; nie spos;b. Co jeszcze bardziej przera;a, autor na wst;pie swego artyku;u k;amliwie pr;buje nazywa; si; polonofilem. Brzmi to tak, jakby kto;, kto neguje prawdziwo;; zag;ady ;yd;w w czasie II wojny ;wiatowej (причём здесь это? – шулерский приём подтасовки) , d;;y; do przybrania si; w szaty "wielkiego przyjaciela" Izraela i swiatowego zydostwa (?!).
Stosunki mi;dzy Polakami a Rosjanami w okresie historii najnowszej nigdy nie by;y ;atwe. Historia tych stosunk;w obfituje w r;;norodne konflikty, krwawe wojny, zdrad; i r;;norodne antagonizmy. Dlatego gdyby;my dzi; chcieli budowa; jako;ciowo nowe, przyjazne stosunki mi;dzy naszymi narodami, oparte na wzajemnym poszanowaniu i tolerancji, konieczne jest uwypuklanie pozytyw;w w tych stosunkach, a nie rozdrapywanie starych ran. Nie nale;y wszczyna; nowych konflikt;w, lecz uczy; si; ;y; w przyja;ni na tle do;wiadcze; lat minionych. Jednak nie mo;na tego robi; kosztem prawdy historycznej, nawet tej najbardziej bolesnej i czasem niewiarygodnej.
Polsko-rosyjskie stosunki nigdy nie by;y ;atwe. Odbudowa; je nale;y na wzajemnym poszanowaniu i tolerancji, bez rozdrapywania starych ran. Nie nale;y te; wszczyna; nowych konflikt;w, lecz trzeba wyci;ga; nauk; z do;wiadcze;
"Zoologiczna polonofobia" istnieje w Rosji od dawna, tak jak istnieje ona w innych krajach. Ja osobi;cie staram si; tego okre;lenia nie u;ywa;. W wywiadzie, kt;ry tak rozw;cieczy; Walerija Iwanowa, to okre;lenie zosta;o u;yte przez dziennikarza w jego pytaniu. Ale odpowiadaj;c na tak postawione pytanie, musz; jeszcze raz stwierdzi;, ;e nigdy nie pr;bowa;em i nie pr;buje oskar;a; ca;ego narodu rosyjskiego o "zoologiczn; polonofobi;". Nie ma i nie mo;e by; "narod;w polonofob;w". Przypisanie mi takiego stwierdzenia to po prostu k;amstwo.

Podobne zjawisko charakterystyczne dla cz;;ci spo;ecze;stwa istnia;o i istnieje w Rosji nie od dzi;. Walerij Iwanow jest jaskrawym przedstawicielem "zoologicznej polonofobii" (этикетка). Niestety, nie jest on pod tym wzgl;dem osamotniony. W ramach moich bada; naukowych musz; do;; cz;sto przeprowadza; kwerendy archiwalne w Moskwie. Ka;da moja wizyta w ostatnich latach przekonuje, ;e w tym kraju stale wzmacnia si; kampania oczerniania Polski i Polak;w. W ksi;garniach roi si; od antypolskiej literatury. Programy telewizyjne obfituj; w niech;tne Polsce tematy, w internecie mno;; si; antypolskie strony (этикетка). Wystarczy zapozna; si; z portalem: Katyn.ru.

Gwoli prawdy musz; powiedzie;, ;e z t; fal; "polonofobii", spot;gowanej przez dzisiejszy kryzys ukrai;ski, kontrastuj; wysi;ki Rosjan, kt;rzy nawet w tych trudnych warunkach robi;, co mog;, ;eby zatrzyma; t; fali. Co roku w Rosji odbywaj; si; konkursy na najlepsze t;umaczenie poezji polskiej na j;zyk rosyjski. W zwi;zku ze stuleciem urodzin polskiego noblisty Czes;awa Mi;osza w Federacji Rosyjskiej przy poparciu polskich instytucji kulturalnych przeprowadzono Rok Mi;osza. Imprezy po;wi;cone wybitnemu polskiemu poecie odby;y si; w Nowosybirsku, Permie, Irkucku, Moskwie. W Sankt Petersburgu organizowano mi;dzynarodow; konferencj; naukow; z udzia;em dziesi;tk;w rosyjskich "mi;oszowied;w i go;ci zagranicznych". W Polsce ogromnym zainteresowaniem cieszy si; coroczny festiwal film;w rosyjskich Sputnik. T; list; pozytywnych przyk;ad;w rozwoju polsko-rosyjskiej wsp;;pracy, g;;wnie w dziedzinie kultury, mo;na by by;o rozbudowywa;. Dzi; jednak, g;;wnie w zwi;zku z sytuacj; wok;; Ukrainy, coraz trudniej rozwija; t; wsp;;prac;. Prym wiod; niestety ci, kt;rzy podobnie jak Walerij Iwanow d;;; do wzajemnego oczerniania i ska;enia prawdy historycznej (этикетка – где факты?).

Zaprezentowane pogl;dy Walerija Iwanowa nie maj; nic wsp;lnego z prawd; historyczn; (этикетка – где факты?). S; to uwarunkowane politycznie k;amstwa (этикетка), kt;re przecz; zar;wno polskiej, jak i rosyjskiej historiografii. Zabujstwo polskich oficerow w Katyniu on nazywa kiepsk; propagand; Goebbelsowsk;. Dla niego ta zbrodnia, uznana za zbrodni; NKWD przez Gorbaczowa, Jelcyna i Putina (Где документальное подтверждение? Всё что представляется - крайне противоречиво! Ссылка на политических деятелей, сделавших свои политические заявления по этому вопиющему факту уничтожения польских военнослужащих, без ссылки на материалы и выводы какой-либо научной конференцию историков и других специалистов российских, польских и др., на данную тему, всего лишь политическая игра. Научной конференции по теме «Катынская трагедия» никто никогда ещё не проводил!), nadal pozostaje zbrodni; pope;nion; przez Niemc;w i ujawnion; w celu poderwania jedno;ci koalicji antyhitlerowskiej.
Niewiele si; r;;ni; jako;ci; argumentacji pogl;dy Walerija Iwanowa na rozbiory Polski pod koniec XVIII w. 1812 r. - Polacy w szeregach wojsk napoleo;skich pal; i ograbiaj; Moskw;, morduj; i gwa;c; Rosjan. Polskie powstania XIX-wieczne to wiaro;omne pogwa;cenie istniej;cych porozumie; mi;dzy Polakami a Rosjanami. Nie omija Walerij Iwanow w swych polonofobicznych (этикетка)  wynaturzeniach (издёвка, недостойная профессорского текста) i tragicznego losu sowieckich je;c;w wojennych wzi;tych do niewoli w czasie wojny polsko-sowieckiej w latach 1919-1920. Nikt o zdrowych zmys;ach w Polsce nie neguje istnienia wyj;tkowo trudnych warunk;w ich bytowania, bardzo wysokiego poziomu ;miertelno;ci. Od lat ten problem rozpatruje wsp;lna polsko-rosyjska komisja historyk;w. Ukaza;a si; ;wietnie udokumentowana wsp;lna tysi;cstronicowa publikacja na ten temat, kt;ra - jak si; wydaje - wszystko wyja;nia. Polska nie neguje winy za ich los, ale sytuacja m;odego polskiego pa;stwa przywr;conego na map; Europy po 123 latach niewoli by;a wyj;tkowo trudna. Opieka zdrowotna prawie nie istnia;a, straty od chor;b i epidemii w walcz;cym na wielu frontach polskim wojsku znacznie przewy;sza;y straty bojowe. Brakowa;o ;ywno;ci dla ;o;nierzy. Polska po prostu nie by;a w stanie zadba; odpowiednio o tak wielk; liczb; je;c;w. (почему тогда в Польше не позволяют поставить памятник этим погибшим людям?) Ale nikt ;wiadomie nie zabija; sowieckich ;o;nierzy (?! Такого процента смертности не было среди польских солдат, попавших в плен к красноармейцам, да и вообще среди военнопленных в то время), tak jak to si; dzia;o w Katyniu 20 lat p;;niej. Dlatego por;wnanie zbrodni katy;skiej z losem je;c;w sowieckich jest zupe;nie nie na miejscu. (А что военнопленные красноармейцы в отличие от военнопленных поляков – не люди? Странный тезис!) Historyczne k;amstwa (этикетка) nie pomog; uzdrowi; tych relacji. Niebezpiecze;stwo polega na tym, ;e k;amstwa (этикетка)  na temat Polski padaj; na podatny grunt w Rosji Walerij Iwan;w szczyci si; tym, ;e jest historykiem, magistrem Uniwersytetu Warszawskiego, a jednocze;nie zamiast wiedzy historycznej prezentuje k;amliwe koncepcje (этикетка)  oparte na ideologicznych przekonaniach (этикетка). Ci;;ko zrozumie;, jak z podobnym baga;em wiedzy historycznej ten pan by; w stanie zdawa; egzaminy i otrzyma; dyplom magistra szanowanej polskiej uczelni (Ну, ну – уже и Варшавский университет не авторитет?! Интересно, что оканчивал мой оппонент?). Niekt;re z jego tez s; wr;cz kuriozalne (этикетка). Wed;ug niego Polacy zas;u;yli na okrutny los w okresie "wielkiego terroru" (подмена смысла того, что было мною написано в статье – софистический приём). Polacy w Zwi;zku Sowieckim zap;acili w ten spos;b za "intrygi II RP wsp;lnie z III Rzesz; przeciwko ZSRS". Przypomnijmy, ;e w toku tak zwanej operacji polskiej w latach 1937-1938 ponad 100 tys. Polak;w zosta;o skazanych na kar; ;mierci i rozstrzelanych. (подмена смысла того, что было мною написано в статье, расстреливали не «поляков», а обвинённых в чём-то конкретно, только нацисты в Германии уничтожали людей по этническому принципу,– софистический приём. Да и цифру «100 тыс.»  надо бы проверить!) Polacy stanowili prawie 15 proc. wszystkich ofiar "wielkiego terroru", chocia; ich udzia; procentowy w ludno;ci ZSRS stanowi; jedynie 0,5 proc. Walerij Iwanow t;umaczy tak straszliwe straty ludno;ci polskiej tym, ;e Polak;w po prostu by;o znacznie wi;cej ni; na przyk;ad Niemc;w. Nie mo;emy zaprzeczy;, ;e ludno;; niemiecka r;wnie; ucierpia;a od "wielkiego terroru", jednak strat niemieckich w ;adnym wypadku nie mo;na por;wna; z polskimi. (Так что важно только национальное происхождение погибших?! – это нацизм в чистом виде!) Przecie; wed;ug spisu powszechnego z 1937 r. Niemc;w w ZSRS mieszka;o prawie dwa razy wi;cej ni; Polak;w, co na pewno powinien wiedzie; dyplomowany historyk. Od podobnego naci;gania fakt;w historycznych w jednym jedynym celu - oczernienia Polski i Polak;w - a; si; roi (этикетка) w artykule Walerija Iwanowa. Wypacza (этикетка) on histori; stworzenia armii polskiej pod dow;dztwem genera;a W;adys;awa Andersa, fa;szuje (этикетка) histori; powstania warszawskiego w 1944 r., oskar;a (этикетка) Polsk; o ekspansj; na Wsch;d po upadku Zwi;zku Sowieckiego. Gdyby (этикетка) pan Walerij Iwanow opiera; sw; argumentacj; na faktach, nawet swoi;cie przez niego interpretowanych, dyskusja naukowa by;aby w tym wypadku mo;liwa (этикетка). On jednak opiera swe rozumowanie na k;amstwach (этикетка) i p;;prawdach (этикетка), fa;szuje (этикетка), bezpodstawnie oskar;a (этикетка) Polsk; i Polak;w o wymy;lone winy. Wszystko w jednym, jedynym celu - zasia; nienawi;; (этикетка) i wrogo;; (этикетка). Jest to argumentacja jakby ;ywcem wzi;ta z ideologicznego arsena;u stalinowskiego (этикетка) Zwi;zku Sowieckiego, argumentacja z minionej epoki (этикетка). Prawie wszystkie argumenty Walerija Iwanowa s; kuriozalne (этикетка). I wydawa;oby si;, ;e mo;na po prostu nie zwraca; na nie uwagi. Jednak ich niebezpiecze;stwo (этикетка) polega na tym, ;e podobne niemaj;ce nic wsp;lnego z prawd; historyczn; (этикетка) pogl;dy trafiaj; za Bugiem do;; cz;sto na podatny grunt rosn;cego nacjonalizmu (этикетка) na tle kryzysu ukrai;skiego (этикетка). I co najgorsze, niekiedy podobne pogl;dy (этикетка) g;osz; ci, od kt;rych zale;y los przysz;ych stosunk;w polsko-rosyjskich i los Europy.

.........................................

Валерий ИВАНОВ, вывод:

Как видно по наличию моих ремарок в скобках, слишком много эпитетов для меня, этот «профессор» Николай Иванов годится лишь в ряды пропагандистов-русофобов.