Зiмовае
Абгарнуў расліны крышталь,
Надышла зіма міласэрная
І свой чыста прыбрала шпіталь.
На душэўныя раны мае
Ціха сыплецца корпія з неба,
Мне б ляжаць пад сумётаў коўдраю,
А што болей жаўнеру трэба?
Я аглух ад грымот артылерыі,
Ды уздрыгваю ўначы.
А сняжынкі лагодна шапочуць:
“Адпачні. Паляжы. Памаўчы”.
І пяшчотны халодны дотык
Суніме ліхаманку бяды,
І на белым маім мундзіры
Пазнікаюць крыві сляды.
Свидетельство о публикации №215113002294
Нероли Ултарика 03.12.2015 08:42 Заявить о нарушении
Янина Пинчук 08.12.2015 22:22 Заявить о нарушении
Дарэчы, Ганна Янкута (рэдактарка Прадзісвета) цікавіцца таксама фэнтэзі беларускіх аўтараў на мове. Вашыя творы менавіта тое самае, я мяркую)
Нероли Ултарика 17.12.2015 19:00 Заявить о нарушении
Янина Пинчук 21.12.2015 10:41 Заявить о нарушении