разліты ў паветры
ва ўласнай крыві
няўмольны Жах
тонкім эфірам
балюча
лязом нажа
б’ецца змеем
за кратамі
губ падраных
за павуціннем
стамлёных воч
падгінае калені
у горле слёзы
ратункам ноч
заснуць як памерці
келіх цыкуты
ці прынясе збавенне
заб’е пакуту?
глытаеш зелле
бяжаць бяжаць
зноў раніш сябе
хаця цэліўся –
у Жах.
Жах
© Copyright: Янина Пинчук, 2016
Свидетельство о публикации №216042600416
Свидетельство о публикации №216042600416
Рецензии