не.
ілюзіі я не песціла.
я прароцтва ведала:
страта.
але ж вера,
надзея жывіла –
усё ад прагі жыцця
заўзятай...
штосьці чужае
ды абстрактнае,
іншы бераг
яшчэ ў тумане...
а гадзіннік
няўмольна цікае,
і нішто яго
не падмане:
ні зацятая праца,
ні паветра крымскае,
ні навука.
а мне б толькі
з табою
пабыць паспець.
цалаваць твае вочы
і гладзіць руку.
ты празрыстым
робішся
і занадта белым...
пастараюся акрыяць.
толькі мне ўжо
ніколі не быць
цэлай.
ты абняць хацеў
усю краіну,
а самога цябе –
хто прыгорне?
невыноснае
разуменне:
хутка стане
мая сукенка
з светла-бэжавай –
спрэс
чорнай...
кардыяграма,
нібы камета:
пралятае
і хутка згасне...
ты там толькі чакай мяне.
калі ласка,
прашу:
дачакайся...
ты далёка.
наўрад ці
адчуваеш
прысутнасць маю.
і камета
ужо адляцела.
тры.
два.
адзін.
люблю.
развiтанне
© Copyright: Янина Пинчук, 2016
Свидетельство о публикации №216051600771
Свидетельство о публикации №216051600771
Рецензии
На это произведение написаны 3 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.