Iнтэрмедыя першая

Спачатку была Вялікая Багна, якая ўкрывала сабой усю зямлю. Не было ў свеце ні мора, ні сушы, адно зыбкая дрыгва, што распасціралася ад краю і да краю. Над Багнай курылася цёплая, волкая смуга, а ў вязкім глеі драмалі часцінкі будучых жыццяў.
Змяніліся эпохі, на небе абнавіліся сузор'і. Ад Багны аддзялілася вада. Там, дзе калісьці ляжала безбярэжная дрыгва, цяпер гулялі салёныя хвалі, а зыбкая твань стала дном сусветнага Акіяна.
Зародкі жыццяў, што адвеку драмалі ў Вялікай Багне, абудзіліся, і падуладныя сіле, імя якой – Каханне, сталі цягнуцца адзін да аднаго, пакуль не зліліся разам. Так у глыбінях салёнага Акіяна нарадзіўся Першазвер, які быў пачаткам усіх рэчаў і жывых істот. Першазвер падняўся з глеістага дна і выйшаў на паверхню вод. У яго было цела змяі, галава і шыя гусака, адзін рыбіны хвост і тры мядзведжыя лапы, на яго спіне было аблічча сталага мужа, а на грудзёх – аблічча юнай дзевы, і крочыў ён па вадзе, як па сушы.
Адчыніліся нябёсы, на Першазвера сышоў грымотны Агонь і рассек яго цела на часткі. З мяса і касцей Першазвера паўстаў Кантынент і прылеглыя Выспы, а з ягонай крыві нарадзілася Змеядзева. Сорак содняў насілася яна ў Акіяне, пакуль хвалі не вынеслі яе на бераг Кантынента.
У тыя часы не існавала ні ночы, ні дня, адно бясконцыя шэрыя прыцемкі. Змеядзева адлучыла цемру ад святла, і з тае пары дні і ночы змяняюць адно аднаго. А зямля была, нібы камяністая пустыня, і не было на ёй ні дрэў, ні травы. Змеядзева падняла жменю ўрадлівага глею з дна Акіяна і раскідала яго па зямлі. На камянях зазелянелі лугі, над Кантынентам узняліся і зашумелі лясы, але не было там ні птушак, ні звяроў.
Убачыўшы, як папрыгажэў свет, Змеедева пажадала прывесці ў яго жывыя душы, і стала яна цяжарная двума блізнятамі. Схаласты Царграда лічаць, што яна зачала без мужа, злучыўшы ў сабе мужчынскі і жаночы пачатак, а кніжнікі Каралеўства Семгален кажуць, што бацькам блізнят стаў Пракаветны Хаос з тысячай тысяч абліччаў, які прыйшоў на зямлю ў адным са сваіх увасабленняў.
Адчуўшы, што надышоў ёй час нарадзіць, Змеядзева рушыла на край зямлі, дзе Акіян зрынаецца ў бездань. Па-над безданню падымаецца з хваль высокі ўцёс, на тым уцёсе расце дрэва-ясень, карані якога сыходзяць у прадонне, а ў кроне шуміць зорны вецер.
На ўцёсе каля каранёў дрэва-ясеня паявіліся на свет Блізняты – Фініст ды Агхі. Раслі яны не па днях – па гадзінах, не па гадзінах – па хвілінах, а маці выхоўвала іх у любові і пяшчоце. Калі ж сыны выраслі і памужнелі, маці адвяла іх на пустынны Кантынент, пакрыты першабытнымі лясамі, і сказала ім: "Вось свет перад вамі, прыгожы ён, але яшчэ не завершаны. Зрабіце яго такім, як вам даспадобы, і будзьце яго захавальнікамі".
Агхі стаў уладарыць над цемрай, а Фініст – над святлом. Агхі стварыў яры ды балоты, нізіны ды віры, а Фініст – высокія горы ды спадзістыя груды, хуткаплынныя рэкі ды светлыя азёры. Стварыў Фініст сокала, Агхі – вужа, і то былі першыя жывыя істоты на зямлі.
Доўга блукалі блізняты па Кантыненце, ствараючы звяроў і птушак, і бясплотных зданей, і істот зямных, вадзяных ды падземных, і ўсякай істоце давалі яны імёны. З кожным днём свет рабіўся ўсё прыгажэйшым, але неставала ў ім песень.
Адшукаў Фініст высокі груд, адкрыты вятрам і сонцу, на вяршыні якога шумела хвоя, разгалістая ды стромкая, нібы страла. З той хвоі зрабіў Фініст звонкую ліру. Крануў Фініст пруткія струны – заспявала вясёлая ліра, і то была песня святла і радасці.
Агхі пайшоў у яловы лес, у самы гушчар, дзе галіны спляталіся так шчыльна, што не прапускалі сонечнага святла. Пад ялінамі ў адвечным змроку расла бледная вярба са скрыўленым ствалом і веццем, пазбаўленымі лістоты. З той вярбы зрабіў Агхі лютню – заспявалі журботныя струны, і то была песня змроку ды скрухі.
Змяніліся эпохі, на небе абнавіліся сузор'і. З-за краю зямлі прыйшлі на Кантынент першыя людзі, і сталі яны зваць блізнят багамі.