Iнтэрмедыя першая

Спачатку была Вялікая Багна, якая ўкрывала сабой усю зямлю. Не было ў свеце ні мора, ні сушы, адно зыбкая дрыгва ад краю і да краю. Над Багнай уздымалася цёплая, волкая смуга, а ў вязкім глеі драмалі часцінкі жыцця.
Змяніліся эпохі, на небе абнавіліся сузор'і. Ад Багны аддзялілася вада. Там, дзе калісьці ляжала безбярэжная дрыгва, цяпер гулялі салёныя хвалі, а зыбкая твань стала дном сусветнага Акіяна.
На дне Акіяна абудзіліся часцінкі жыцця, што адвеку драмалі ў Вялікай Багне. Пазбаўленыя розуму, але рухомыя сілай, імя якой – Каханне, яны сталі цягнуцца адна да адной, пакуль не злучыліся разам.
Так у глыбінях салёнага Акіяна зарадзіўся Першазвер, які быў пачаткам усіх рэчаў і ўсіх жывых істот. Першазвер падняўся з глеістага дна і выйшаў на паверхню вод. У яго было цела змяі, галава і шыя гусака, адзін рыбіны хвост і тры мядзведжыя лапы, на яго спіне было аблічча сталага мужа, а на грудзёх – аблічча юнай дзевы, і крочыў ён па вадзе, як па сушы.
Адчыніліся нябёсы, на Першазвера сышоў грымотны Агонь і рассек яго цела на часткі. З мяса і касцей Першазвера паўстаў Кантынент і прылеглыя Выспы, а з яго крыві нарадзілася Дзева, якую снаведы Паўночнай багны завуць Белай Шаманкай. Сорак содняў Дзева насілася ў Акіяне, а ў дзень сорак першы хвалі вынеслі яе на бераг Кантынента.
У тыя часы не было ні ночы, ні дня, адно бясконцы шэры прыцемак. Белая Шаманка адлучыла змрок ад святла, і з тае пары дні і ночы змяняюць адно аднаго. А зямля была, як пустыня – ні раслін, ні жывёл, адзін мёртвы камень. Белая Шаманка падняла жменю ўрадлівага глею з дна Акіяна і раскідала яго па зямлі. На камянях зазелянелі лугі, над Кантынентам падняліся і зашумелі лясы, але не было там ні птушак, ні звяроў.
Тым часам Белая Шаманка зажурылася быць у самоце, і стала яна цяжарная двума блізнятамі. Кніжнікі лічаць, што яна зачала без мужа, а снаведы Паўночнай багны кажуць, што мужам ёй стаў Пракаветны Хаос з тысячай тысяч абліччаў, які прыйшоў на зямлю ў адным са сваіх увасабленняў.
Адчуўшы, што надышоў ёй час нарадзіць, Белая Шаманка рушыла на край зямлі, дзе Акіян зрынаецца ў бездань. Па-над безданню падымаецца з хваль высокі ўцёс, на тым уцёсе расце дрэва-ясень, карані якога сыходзяць у Прадонне, а ў кроне шуміць зорны вецер.
На ўцёсе каля каранёў дрэва-ясеня паявіліся на свет Блізняты. Аднаму з іх маці дала імя Фініст – Прамяністае Сонца, а другога назвала Агхі – Маладзіковы Цень. Раслі яны не па днях – па гадзінах, не па гадзінах – па хвілінах, а Белая Шаманка выхоўвала іх у любові ды пяшчоце. Калі ж сыны выраслі і памужнелі, маці адвяла іх на пустынны Кантынент, пакрыты першабытнымі лясамі, і сказала ім: "Вось свет перад вамі, прыгожы ён, але яшчэ не завершаны. Зрабіце яго такім, як вам даспадобы, і будзьце яго захавальнікамі".
Агхі стаў уладарыць над змрокам, а Фініст – над святлом. Агхі стварыў яры ды балоты, нізіны ды віры, а Фініст – высокія горы ды спадзістыя груды, хуткаплынныя рэкі ды светлыя азёры, а потым стварыў Фініст сокала, а Агхі – вужа, і то былі першыя жывыя істоты на зямлі.
Доўга блукалі Блізняты па Кантыненце, насяляючы свет звярамі ды птушкамі, і бясплотнымі відмамі, і стварэннямі вадзянымі ды падземнымі, і ўсякай істоце давалі яны імёны. З кожным днём свет рабіўся ўсё прыгажэйшым, ды неставала ў ім песень.
Адшукаў Фініст высокі груд, адкрыты вятрам і сонцу, на вяршыні якога шумела хвоя, разгалістая ды стромкая, нібы страла. З той хвоі зрабіў Фініст звонкую ліру. Крануў Фініст пруткія струны – заспявала вясёлая ліра, і то была песня святла і радасці.
Агхі пайшоў у яловы лес, у самы гушчар, дзе галіны спляталіся так шчыльна, што не прапускалі сонечнага святла. Пад ялінамі ў адвечным змроку расла бледная вярба са скрыўленым ствалом і веццем, пазбаўленымі лістоты. З той вярбы зрабіў Агхі лютню – заспявалі журботныя струны, і то была песня цемры ды скрухі.
Змяніліся эпохі, на небе абнавіліся сузор'і. З-за краю зямлі прыйшлі на Кантынент першыя людзі, і сталі яны зваць Блізнят багамі.