Вершы на мове месца майго нараджэння

Мiнск 2018 Хата

Цвёрда трымаўся жыхар на дапросе,
 
тоячы словы i думкi свае...
 
Немец-рыэлтар замяў папiросу
 
i тэхпашпарт на хату бярэ:
 
«Што ў iм карыстнага? Пашпарт — не боле!
 
Хату прадай i размове канец!»
 
«Не! Не прадам!» — адказаў камсамолец. —
 
«Хай лепей сэрца мне спалiць свiнец!»
 
Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2018, верасень, 7


Мiнск 2014 Бульбаш

Кроў за кроў. Баш за баш. Па зямлі ідзе бульбаш.

Горстка слёзаў на ўспамін. Ты адна. І я адзін.

Шмат дарог. Іх паспрабуй. Але ў кожнай чую

тваю тугу і даруй. Дзе шукаць такую?

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2014, сакавiк, 23


Мiнск 2013 Што мне беларусам пажадаць?

Іду дахаты працаваць... Што мне беларусам пажадаць?..

Каб было ўсё, як у людзей... Каб было ўдосталь хлеба і дзяцей...

Каб па-руску Белым Рускім змог бы я сказаць,

што нарадзілася тут маці, што буду хлеб мой гадаваць.

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2013 


Мiнск 2012 Родны твар

Я прапаную мiр, а ты - шукаць вайну. Я мушу запалiць святло на тваю цьму.

Жадаю табе толькi лепшых мар. Ты не мая краiна, але родны твар.

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2012


Мiнск 2012 Мамы

Мамы робяць так, каб не забiлi. Мамы робяць так, каб не схiлiлi.

Жывi i памятай аб тым, што мусiш быць ты халастым.

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2012


Мiнск 2010 Дзе Марыну маю дзелi?

Дзе Марыну маю дзелі? Мабыць з'елі? Пэўна з'елі!..

Ну, і дзе ж та зараз морда гадцкая... італьянская альбо батрацкая?..

Тяжка, нават, быць невідымкаю. Відавочна ў ней хрэн з мандарынкаю!..

Так навошта ты ў кішэнь маю залез, гераічны хлопча Гэрберт Уэлз?..

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2010, лiпень, 4


Miнск 2007 Смерць
 
Той відавочыц за шклом крывіточыць. Вочы ў начы хочуць даць нам пытанне...

Як дзве паштоўкі, як гай ў печы... Гэта навошта такое дазнанне?..
 
Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2007


Мiнск 2007 Вайна

Схiлёнае цела наўсцяж разарвана – вайна.

Куды ж ты глядзела, калi пачыналась яна?

Свет-сонейка з печы, трухлявыя рэчы, стускнёных вачэй пелена.

Глыбокае неба, дзе я яшчэ не быў, правiсла. Нацягнут ланцуг.

Падняты да верху, як прыткiя рысi, знамёны - загублены дух.

Гэй, хлопча, давай жа дужэй i ратуй! Цi чуеш – ужо не балiць?

Наўсцяж разарвана там цела ляжыць. Падняты твой шчыт...

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2007


Мiнск 2007 Хакей

Грамадзяне добрыя, адтрымайце порна -

ведаем, што любiце гэтае ўпорна!

Як заўжды, на пасашок – руская красавiца -

мусiць дзеўка там i сям чымсьцi зацiкавiца.

На xакей хачу-хачу, цуда клюхаю кручу.

Ан не выйшла цуда – ах ты, дрэнь-паскуда!

Вось пайшла на ратны бой руская дружына.

Шайбу бiлi галавой, быццам бы скацiна!

Пачалiся тут катаць вольнае катанне -

нешта заблыталася пэўнае заданне.

Мы таксама – буры гусi з брацкай роднай Беларусi.

Ан прабачце, ай i нам крышку дайце па мардам!

Крышку снега, крышку лёду, лыжку дзёгцю, чарку мёду.

Вось i вынiк, вось - награды: халадзiльнiк ад Улады.

Словы © Вiталi Асiповiч, Мiнск, 2007


Мiнск 1999 Нябёсы Радзiмы

О, калi б ведаў, што ўбачу з даху,

то не палез бы, нават, галавой на плаху!..

Словы © Вiталi Страхалет, Мiнск, 1999


Мiнск 1997 Нябога

Здаўна цягне шлях - дарога беларуса ў лепшы кут.

Дзе шукаць цябе, нябога? Хiба ж, родны, кепска тут?

Хiба ж мацi не люляла спевам сумным, як магла?

Штосьцi цягне цябе млява? Слухай – тут твая дрыгва.

Слухай – iснуе пясчотны беларускi новы дзень.

Сонца здольна ўсiм iльготны распаўсюдзiць свой прамень.

Але ж чыя ў спiну пуга cячэ ў барву да крывi?

Гэта мы сячэм друг друга, гонiм прэч з усёй зямлi…

Словы © Вiталi Страхалет, Мiнск, 1997


Мiнск 1997 Свiслач

Свiслач, смутак маёй мацi, цi жылi бы мы багацей,

як не ззяў б твой сцiплы скарб пад патугаю?

Годзе, мiлая, у прыродзе часам рознае паходзе...

Тут схiлiлi разам твары мы з падругаю.

Цiшша. Цнота звыклых зор п’е, смакуючы, прастор твой, каханая...

Дзейсьцi слышны чыйсьцi плач. Ранак. Зарава кумач

высвятляе новы сум, абабраная.

Словы © Вiталi Страхалет, Мiнск, 1997


Мiнск 1997 Лапцi

Бомж стаiць памiж разоры. Лапцi - iм бы да ў балет.

Не глядзi, што стогне хворы - руку цiсне бранзалет!

Яго вочы як халява. "Годзе! Годзе!" - чутна здаль.

Асалода да няслава. Сапраўды - ну чым не баль?

Словы © Вiталi Страхалет, Мiнск, 1997


Мiнск 1997 Дождж

Па бездарожжы млявых рож звiняць бразготкi...

Цалы коўш напоўнiў цудам багатыр! Але ж багацце – не для дзiр.

Дык дзякуй, шчыры, i не трож!.. I зноў б’е ў твары сумны дождж... 

Л’е самы сумны дождж...

Словы © Вiталi Страхалет, Мiнск, 1997