Аднойчы вы пабачыце колькi нас і зразумееце, што нас вельмі шмат.
Чаму мы забыліся матчыну мову?
Чаму не пішам і не гаворым на ёй?
Таму што было шмат зроблена, штоб гэта адбылося. Таму што шмат даносілася, што мы народ, які не памятае сваіх каранёў. Наш розум павінен быў паверыць, што гэта так і ёсць.
Але нешта , у глыбіні сэрца ня пагаджалася з гэтым. Ёсць рэчы, якія мы ніколі не бачылі, а яны быццам родныя і заўсёды былі побач.
Нас шмат, хто беражэ гэтую скрынку, як вялікую каштоўнасць і чакае гадзіну, калі яна раптоўна адчынецца і мы ўспомнім усе, як яно было на самай справе.
Навеяла
© Copyright: Просветлённая, 2016
Свидетельство о публикации №216110101295
Свидетельство о публикации №216110101295
Рецензии