Iзноў уходзiш у цемру. Нiбы ў час апошнi.
Мне крыкнуць так хацелась : «Не трэба! Не блукай!»
Але мяне не чуеш, i па дарозе крочыш,
А сэрца мае шэпча ледзь чутна « Пачакай»…
Пакрыўджаны ўходзiш… I не зiрнуў нi разу
На дом мой, як звычайна, на двор мой, на мяне.
Не ўсьмiхнууся так ласкава, як бывала часам,
Нiбы цяпло з сабой забраў, заставiўшы мне снег.
Нiбы патухлi зоркi без цябе у маiх вачыма,
Нiбы душа памерла, я крычу «Навошта жыць?!».
- Каханая, прачнiсь.. Кашмар прыснiўся, немагчымасць…
Ноч. Побач ты. Усе добра. Можна жахi пазабыць.
***
© Copyright: Мария Вишневая, 2016
Свидетельство о публикации №216113000711
Свидетельство о публикации №216113000711
Рецензии