Балада аб Кутузаускiм праспекце

Праспект за акном
Агнямі гудзіць;
І нібыта жыццё,
Няўмольна імчыць.

Ты згасіла святло
І на ложку адна,
І аранжавы блік
Слізгае з акна.

***
Я не смеў увайсці.
Я сачыў за табой.
Малю, азірніся,
Я за спінай тваёй.

Адхіснешся ад пальцаў.
Ты плакала зноў.
Потым новай пігулкаю
Труціла кроў.

Без віны вінаваты...
Ты плакала зноў.
Як жа выдраць з сябе
Гэты боль і любоў?

***
Апрануся бязгучна
І выйду у двор,
Золкай лютаўскай ноччу
Разагрэю матор.

Я адзін са шматлікіх;
Купацца ў агнях –
Вось што вымые з сэрца
І горыч, і жах...

Гасцініца “Украіна”,
Зорка ззяе барвой...
Я люблю назаўсёды,
Я хачу быць з табой!..

***
Я вершы пішу
Да ранейшай цябе:
У шпіталі, на працы,
У спакоі, журбе.

І разбіць шкляны мур
Не стае сілы рук:
Б’ецца, чэзне ў палёце
Вуснаў пасынак – гук...

***
Я паранены целам.
Ты збалела душой.
Не магу я загладзіць
Віну прад табой.

Мая родная, годзе.
Абдымі, прыгарні.
На праспекце за вокнамі
Ззяюць агні...